Sup dawgs??? Τελειώνουν οι "σοβαρές" υποχρεώσεις και επιστρέφουμε στο gaming και reviews που τόσο μα τόσο αγαπάτε. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το Shank, έναν side-scrolling τίτλο δια χειρός Klei Entertainment που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2010. "Όοοοχι", θα μου πείτε, "τον Αύγουστο κυκλοφόρησε!" Χέστηκα για τις κονσολες. Όλα ξεκινούν με ένα trailer που είδα το καλοκαίρι:
"Fuckin' awesome" η πρώτη μου αντίδραση και εννοείται ότι απέκτησε μια θέση στη συλλογή μου με τη πρώτη ευκαιρία.
Η ιστορία αν και όχι εξαιρετική είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά μέσω flashbacks, ενώ ακολουθεί το στερεότυπο του Kill Bill: κάτι κωλόπαιδα μου κάναν κάτι κακό και κυνηγάω να σκοτώσω τους υπαίτιους έναν προς έναν. Στην περίπτωση του Shank πρόκειται για κάποιον πρώην πληρωμένο δολοφόνο που θέλει να πάρει εκδίκηση από την πρώην συμμορία του.
Πέρα από τις ιστορίες για αγρίους όμως τι ήταν αυτό που σας έκανε εντύπωση από το trailer; Μα φυσικά η γαμάτη σχεδίαση και το animation. Η σχεδίαση των χαρακτήρων είναι στο χέρι, σε καρτουνίστικο στιλάκι και το animation ομαλότατο, δε χαρίστηκαν frames. Αυτός ο γελοίος λεει: "Εμένα μου θύμισε το Ντέξτερ καθώς και πολλά άλλα καρτούν του Cartoon Network, Samurai Jack κλπ" και εννοείται πως δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά. Συνοψίζοντας την αισθητική του Shank σε μία φράση θα παραφράσω τη διαφήμιση από το γνωστό ανθρακούχο καραμελόνερο: "Tο 2D όπως θα έπρεπε να είναι". Πολλές φορές βέβαια μοιάζουν τα σκηνικά να είναι τα ίδια, απλά διαφορετικά χρωματισμένα, αλλά κάνουμε ότι το παραβλέπουμε... Η μουσική είναι επίσης πολύ καλή και πολύ ταιριαστή με το όλο desperado-viva mexico-saludo-tequila sunrise κλίμα. Τσέκαρε:
Το gameplay συνοψίζεται σε 3 λέξεις: "ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΙ ΞΥΛΟ!". Μεγάλα, βίαια και ευρηματικά combo, όρεξη να 'χεις να δέρνεις. Ιδιαίτερα ικανοποιητικό θα έλεγα ότι είναι όταν η εχθροί έχουν πεθάνει και συνεχίζεις να βαράς φωνάζοντας: "ΑΣΕΛΓΕΙΑΑΑΑΑΑ!!!". Στη προσπάθεια σου αυτή φυσικά συμβάλει και μια καλή ποικιλία από όπλα: μαχαίρια, ματσέτες, περίστροφα, ούζι, καραμπίνες and so on and so on. Το πιο πρωτότυπο ήταν οι αλυσίδες με τις οποίες έπνιγες τους αντιπάλους ενώ ταυτόχρονα πυροβολείς δεξιά-αριστερά. Καύλα. Όλα αυτά τα σκηνικά εκτυλίσσονται σε μια ευρεία ποικιλία από πίστες (μπαρ, σφαγεία, κωλάδικα, επάυλεις) στο τέλος της καθεμιάς υπάρχει ένα ευρηματικό boss fight, ενώ δε λείπει και το platforming. Αν επιχειρήσετε να παίξετε το "διπλό" θα βρείτε θετικό το ότι δεν είναι απλά δυο παίχτες στην ίδια ιστορία αλλά έχει δική του ιστορία που λειτουργεί ως υπόβαθρο στην κύρια. Σαν διάρκεια θα το χαρακτήριζα μικρό, αλλά χορταστικό.
Στα πλην θα εντάξω τα πολλά κουμπιά. Αλλά πολλά κουμπιά. Της πουτάνας γίνεται. Μέχρι να το μάθεις θα ζοριστείς λίγο και ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να τη παλέψεις με το default setting των κουμπιών. Ο χειρισμός αργάει λίιιιγο να ανταποκριθεί και πολλές φορές βαράει στο γάμο του Καραγκιόζη, γιατί άμα ξεκινήσει ένα combo προς μια κατεύθυνση δύσκολα αλλάζει προς την άλλη και τον τρως από πίσω. Επίσης τα bosses στο διπλό είναι εκνευριστικά δύσκολα. Αλλά σου σπάν τα ούμπαλα λέμε, δε περνιούνται με τίποτα. Και τέλος, απ' τα μεγάλα αρνητικά είναι και το όχι-τοσο-εντυπωσιακό τέλος, το οποίο πλησιάζει τα όρια της αμερικανιάς.
Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αυθεντικό τίτλο, που περνάς χαλαρά ένα διασκεδαστικό απόγευμα. Και φθηνό, κάπου στα 10 ευρά.
