Face it, το Star Wars είναι σαν τον Παπακωνσταντίνου: kick-ass για το '80. Παρ' όλα αυτά, αν έχει και κάποια αφηγηματική αξία, θα φαινόταν από κάποια μεταφορά σε βιβλίο, κόμικ ή.... oh, wait, stream μέσω Telnet!!!
Ναι κυρίες και κύριοι, πηγαν οι καμένοι και μεταφέραν ολόκληρη ταινία σε ASCII Art. Θα το βρείτε εδώ.
Και τώρα θ' αρχίσετε να μου γκρινιάζετε ότι κάνατε κλικ και δε ξεκινάει. Από Vista και μετά αγάπες μου δεν υπάρχει ενσωματομένος telnet client στα Windows. Ας το κάνουμε λιανά: Πάμε Control Panel -> Turn Windows features on and off, και τικάρουμε το Telnet Client. Μετα ανοίγουμε την κονσόλα και γράφουμε
Με τον Conker και την Berri στο ρόλο του Neo και της Trinity αντίστοιχα. Όποιος δε το 'χει δοκιμάσει, πρέπει ήδη να 'χε αρχίσει να κατεβάζει εξομοιωτή και ROM...
Δε μπορώ, δε μπορώ, ξεκινάω με όλη τη διάθεση να είμαι καλοπροαίρετος αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της!
Πέφτει το μάτι μου σε αυτό. Σε περίπτωση που βαριέστε να κάνετε κλικ, να σας πω. Πρόκειται για το Resist Online, ένα παιχνίδι με εκπαιδευτικό περιεχόμενο, σχεδιασμένο απο την Personal Cinema σε συνεργασία με το Κέντρο Πρόληψης Εξαρτησιογόνων Ουσιών ΕΛΠΙΔΑ, του οποίου το αντικείμενο είναι η καθημερινή ζωή του εφήβου και το πως να αποφύγει την επαφή με εξαρτησιογόνες ουσίες. Ωραία μέχρι εδώ λέω, επιτέλους ένα παιχνίδι με ιερό σκοπό! Πάω να το δοκιμάσω λοιπόν.
Πρώτη εντύπωση: ένα μάτσο χάλια. Textures για τον πέοντα, μοντέλα για τον πέοντα. Εντάξει λέω, δε πειράζει, δεν είναι ο σκοπός του να εντυπωσιάσει, αλλά να δώσει μυνήματα. Κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι μπαίνεις στο ρόλο ενός "ανήσυχου εφήβου", είσαι σε third person view και βολτάρεις σε μια πόλη. Και στο άκυρο, αρχίζουν οι μουνομουσικές... Κάνω πως δεν ακούω, είπαμε καλοπροαίρετος, ιερός σκοπός και τα λοιπά, και προσπαθώ να περιηγηθώ στη πόλη, πράμα που αποδεικνύεται δύσκολο γιατί ο χειρισμός είναι επίσης για τον πέοντα. Χρησιμοποιείς αποκλειστικά το ποντίκι για να στριφογυρίσεις την κάμερα, πράγμα που επιτυγχάνεται σε πενιχρό επίπεδο, ενώ ΔΕΝ υπάρχει τρόπος για να πας με την "οπισθεν". Ε, και που θα χρειαστεί θα μου πείτε. Εδώ:
Γαμάτο; Έχω κολλήσει σε μια γωνία και δεν μπορώ να αποδράσω! Γιατί; Γιατι η γωνία είναι 90 μοιρών ενώ εγώ στρίβω 70 το πολύ! Πάνω στην απελπισία μου ξεχνάω αυτό το πραγματικά ασήμαντο glitch από τον ανεμιστήρα μου που γκαρίζει σαν τον γάϊδαρό μας τον Νώντα. Εδώ δε θέλει και πολύ κλικ κλικ: 3D ΣΕ FLASH!!! Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!!
Πάνω στην αγωνιώδη μου μάχη με την γωνία, συμβαίνει ένα ακόμα θεικό glitch στο οποίο η κάμερα κολλάει ακριβώς πάνω απ' το κεφάλι του πρωταγωνιστή και αρχίζει να γίνεται υπερευαίσθητη η πάνω-κάτω κίνηση του ποντικιού με αποτέλεσμα να βλέπω ή τη γκλάβα μου, ή τον ουρανό, αλλά όχι μπροστά μου!!!
Τελικά πως λέτε να ξέφυγα από την γωνία-καρμανιόλα; Απλά πέρασα μέσα από τον τοίχο γιατί και το collision detection είναι για τον πέοντα! Μετά κόπων και βασάνων φτάνω στο πρώτο npc που βλέπω, το οποίο είναι τατουατζής, γιατί ως γνωστόν τα άτομα με τατουάζ είνα τουλάχιστον τρομοκράτες και προσπαθώ να του μιλήσω. Απορία: Τι κουμπί πατάω για να του μιλήσω; Καμία βοήθεια από το σύστημα (καλά το μαντέψατε, και το user interface είναι για τον πέοντα) και ξαφνικά! Θαύμα! Δε χρειάζεται να πατήσω κουμπί, μου μιλάει αυτός όποτε του καυλώσει!
Αναπόφευκτα προσέχω μια λεπτομέρεια: ΞΥΛΙΝΕΣ ΟΘΟΝΕΣ!! ΝΑΙ! ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ STEAMPUNK! Και γαμώ τις καλλιτεχνίες. Φεύγω απ' το τατουατζίδικο και εκεί έρχεται η δεύτερη μουνομουσική. Ε, αυτό ήταν, ως εδώ και μη παρέκει. Το κλείνω και να πα να γαμηθεί, γκομενά μου είναι;
Τώρα θα σας παραθέσω ένα κομμάτι απ' τη περιγραφή που δίνουν οι ίδιοι οι δημιουργοί: "δεν σκοπεύει να καθηλώσει τον παίχτη με hyper real textures, super game engines, στοιχεία που συχνά συναντούμε σε παιχνίδια που τα αγοράζει κάποιος και τα παίζει μόνος του, «χαμένος» μέσα στην πλαστή πραγματικότητα που αυτά δημιουργούν."
Σχόλιο πρώτο: Χμ, άνθρωποι που μισούν τα video games, φτιάχνουν video games. Θα αποτύχουν; Abso-fucking-lutely.
Σχόλιο δεύτερο: Μην απαξιώνετε τα game engines και σκεφτείτε ένα port γιατί δεν έχετε καταφέρει ούτε τα βασικά.
Σχόλιο τρίτο: Υπάρχει ο όρος "hyper real texture";;;;
Η τελική ετυμηγορία θα βγει από την ερώτηση: "Σε βοήθησε να αποφύγεις τα ναρκωτικά;" ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ! Με έφερε σε τέτοια απόγνωση που σκέφτηκα να τ' αρχίσω!
ΥΓ: Αν θέλετε να γελάσετε/rageάρετε ακόμα περισσότερο, δείτε και αυτό το project αυτής της εταιρείας με θέμα τους βαλκανικούς πολέμους.
Ναι, το ξέρω. Το 'χω παρατήσει το blogάκι, ένεκα οι υποχρεώσεις που με κρατάν μακριά απ' το gaming και η τρελή προθυμία των υπολοίπων συντακτών. Και πάνω στην απελπισία, ω του θαύματος! Έχω υλικό στο πρόχειρο που δεν έχω ποστάρει!
Που λέτε πέφτω τυχαία τις προάλλες σ' αυτό το μπλογκάκι. Όπως μαρτυρά και η περιγραφή του, είναι αφιερωμένο στους fans της σειράς παιχνιδιών Atlantis. Δε θα το αρνηθώ, είμαι και 'γώ ένας απ' αυτούς! Τι είδα λοιπόν σ' αυτό το μπλογκάκι; Πληροφορίες, εικόνες, λύσεις, download links, ένα widgetάκι που με έκανε να πιστέψω ότι αυτή η σειρά κυκλοφόρησε μόνο στην Ελλάδα... και ασφαλώς μουσική! Εκεί κόλλησα αναπόφευκτα στη νοσταλγία. Το Atlantis: The Lost Tales είχε το καλύτερο soundtrack όλων των εποχών και όποιος διαφωνεί να του πέσουν τα τσίνορα. Ακούστε:
Sunriders
Περιγραφή: Είναι το κομμάτι που ακουγόταν όταν ξεκινούσες κάποιο ταξίδι με τα χαρακτηριστικά αερόπλοια, τα οποία αποτελούν και σήμα κατατεθέν της σειράς.
Αντίδραση: "ΠΩΩΩΩΩΩΩ! ΤΟ 'ΑΕΑΑΑ'!!! ABSOLUTELY EPIC!!"
Back to Altantis
Περιγραφή: Το κομμάτι που ακουγόταν όταν βόλταρες στις παραλίες της Ατλαντίδας for teh lulz...
Αντίδραση: "Μαγεία....". Στις περιοχές που ακουγόταν το συγκεκριμένο δεν υπήρχαν και πολλά να κάνεις και καθόμουν άσκοπα, μόνο και μόνο για να το ακούω...
La Lune
Περιγραφή: Είναι το κομμάτι που ακουγόταν στον τερματισμό.
Αντίδραση: Βραδάκι, πανσέληνος, να πλέεις στη σχεδία, και στο βάθος να βυθίζεται η Ατλαντίδα ενώ είσαι αγκαλιά με το φρέσκο το γκομενάκι... ΤΕΛΕΙΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ!!!
ΥΓ1: Ο τύπος που έχει το μπλογκ έχει ξεκινήσει και μια προσπάθεια να φτιάξει ολοκληρωμένα άρθρα γι' αυτή τη σειρά στη Wikipedia. Άμα ξέρετε τίποτα, συδράμετε, τζάμπα είναι!
ΥΓ2: Cryo Interactive, αιωνία σου η μνήμη...
Σας παρουσιάζω ένα βίντεο προς τέρψη όλων των ρέτρο gamers που αναπωλούν την 8μπιτη και 16μπιτη εποχή...
Πόσες φορές αναφωνήσατε "Ωχ! Το 'τάδε'! Που το θυμήθηκεεεεε!"
Εγώ σε δύο περιπτώσεις, αυτή (2:07) και αυτή. :DDDDDDD
Όχι ότι δεν αναγνώρισα και τα υπόλοιπα, αλλά είπα να σημειώσω τα όχι-και-τόσο-κλισέ.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας Ε3 τον Ιούνη, ανακοίνωσε η Microsoft ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα επεκταθεί η υπηρεσία XBox LIVE και στην Ελλάδα, μαζί με άλλες 8 χώρες που εδώ και 3 χρόνια κλαίγονται στα forum της Microsoft για αυτό το θέμα. Και μες τη τρελή χαρά εγώ που επιτέλους θα παίξω το online περιεχόμενο των παιχνιδιών ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΛΗΡΩΣΕΙ.
Ερώτηση πρώτη: Γιατί κάνατε τόσο καιρό να μεταφέρετε την υπηρεσία; Για να μεταφράσετε τα μενού στα ελληνικά; ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ! Δώσε μου μια επιλογή να τα βλέπω στ' αγγλικά, τόσα λεφτά έχω δώσει στα φροντιστήρια, να πιάσουν τόπο! Μπινέδες!
Και τσουπ! Σου πετάει το χαρμόσυνο: "Μη χαίρεστε κεφτέδες, το μόνο που κάνει η υπηρεσία είναι να κρατά τα achievements και τα score σας. Αν θέλτε multiplayer, 60 ευρώπουλα να τα βλέπω να σπαρταράνε!"
Ερώτηση δεύτερη: Γιατί να πληρώνω το multiplayer;;;; Για να συντηρείτε τους γαμοσέρβερ σας;;; Στ' αρχίδια μου και για τους σέρβερς, απλά απελευθερώστε τους και μη δίνετε φράγκο, όπως κάνει η Valve! Στην τελική τα λεφτά που έχω δώσει για το παιχνίδι θέλω να μου δίνουν πρόσβαση ΣΕ ΟΛΟ το περιεχόμενο!
Θέλετε να υπενθυμίσω και τι έχουν υποστεί όλοι αυτοί που αγόρασαν Games For Windows LIVE, μέχρι τώρα; Θέλετε, δε θέλετε, θα σας το υπενθυμίσω γιατι "έτσι".
Καταρχάς, το να γραφτείς στην υπηρεσία, μέχρι τώρα, ήτανε σα να προσπαθείς να φας σούπα χρησιμοποιώντας το μαχαίρι (ούτε καν το πηρούνι). Έπρεπε να δηλώνεις οτι είσαι απο Americanistan/UK μόνο και μόνο γιατι η χώρα σου δεν ήτανε στις υποστηριζόμενες. Ωραία θα μου πείς, που είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα ήτανε στο οτι για ενα διάστημα δεν αρκούνταν στο απλο email για να κάνεις εγγραφή, θέλανε και στοιχεία όπως τηλέφωνο, διεύθυνση, ταχυδρομικό κώδικα, τα οποία έπρεπε να ήτανε και σωστά. Και άντε, το ξεπερνάμε (κάπως) και αυτό. Το αποκορύφωμα ήτανε οτι εαν έμπαινες με Internet Explorer το site εγγραφής αναγνώριζε αυτόματα (μέσω IP) απο που είσαι και συμπλήρωνε απο μόνο του τη χώρα. Το ακόμη πιο γαμάτο ήτανε οτι για κάποιο χρονικό διάστημα τα ίδια πάθαινες με οποιονδήποτε browser με IP geolocation.
Κατα 2ον, ας περάσουμε σε μερικά in-game ωραία πράγματα:
Στην περίπτωση του GTA πάντως ήθελες αναγκαστικά και Flash στο σύστημά σου. Ναι, γνωρίζουμε τι απέγινε το Rockstar Social.
Και να σας πω τι θα πάθουν αυτοί που θα μεταφέρουν το λογαριασμό τους στην Ελλάδα;
Θα χάσουν περιεχόμενο που αποκλείεται στην Ελλάδα (αναθεμά με αν ξέρω γιατί).
Θα χάσουν όλα τα παιχνίδια που είχαν κατεβάσει, αν δεν τα αποθηκεύσουν σε μια εξωτερική μονάδα αποθήκευσης. Κι αν δεν ενημερωθούν καταλλήλως; Κι αν δεν έχουν λεφτά να πάρουν εξωτερικό δίσκο / φλασάκι;
'Sup scurvy dawwwgs?? Καιρό είχαμε να κάνουμε ρεβιού εεε; Και σας έχω κάτι σπέσιαλ: Monkey Island 2: Le Chuck's Revenge: Special Edition (και γαμώ τους σύντομους τίτλους).
Τι 'ν' τούτο;
Τι "τι 'ν' τούτο" ρε χαλβά;; Με δουλεύεις;;;; Είναι το remake του κλασσικού πλέον point-n-click adventure της Lucas Arts εσοδείας 1991 (το ορίτζιναλ, το remake βγήκε τώρα στα κοντά). Να πέσει trailer παρακαλώ...
(παραπλανητικό, δεν είναι και σε 3D)
Τι θέμα έχει;
Το θέμα του είναι ότι τώρα που ο Guybrush (ο γνωστός πειρατής της σειράς) νίκησε τον Le Chuck (ο γνωστός κακός πειρατής-φάντασμα-ζόμπι-ghoul-or something της σειράς), αισθάνεται πολύ φίρμα και πιστέυει ότι για να ολοκληρώσει την επιτυχία του πρέπει να βρει και έναν γαμάουα θησαυρό που λέγεται Big Whoop και έτσι ξεκινά την περιπέτεια του τριγυρνόντας σε φανταστικά νησιά της Καραβαϊκής*, αλλά guess what, από μαλακία του ανασταίνει τον Le Chuck και εκεί αρχίζουν τα παρατράγουδα. Από πλευράς υπόθεσης μου άφησε ερωτήματα για το τι συνέβη ανάμεσα στο 1 και το 2, και αναμεσα στο 2 και το 3 και τώρα θέλω να ξαναπαίξω το 3 για να δω μήπως καλύπτονται... :S Απο παρουσίαση τι λέει;
Τα αναμενόμενα, ότι είχαμε δει και στο remake του 1. Ανασχεδιασμένες εικόνες στα σκηνικά και τους χαρακτήρες και ένα χεράκι voice acting. Τα sprites αισθητά πιο ομαλά στη κίνησή τους. Α, και μη ξεχάσω, τώρα βάλανε και audio commentary (χέστηκε η Φατμέ). Πάρτε κι ένα screenshot μην είμαι μόνο μπλαμπλά.
Από gameplay;
Έσπασε ο παραδοσιακός κύκλος: απελπίζομαι - πατάω hint - το λύνω. Τώρα είναι: απελπίζομαι - πατάω hint - "ε, αυτό το ήξερα" - ξαναπατάω hint - "ε, κι αυτό το ήξερα" - ξαναμαναπατάω hint - "πω ρε πούστη, μόνος μου πρέπει να το βρω". Πρόσεξες κάτι καλό;
Καφροατάκες όπως του τίτλου σε αφθονία
Κλασσικοί χαρακτήρες όπως ο Stan και ο Toothrot που δε τη παλεύουν κάστανο.
Βελτιωμένος χειρισμός, αν μη τι άλλο. Τώρα δεν έχεις και τις έξι εντολές να εφαρμόζονται στα αντικείμενα, αλλά μόνο αυτές που έχουν νόημα. Γιατί να μιλήσω σε μια πόρτα; Ή γιατί να σπρώξω ένα μαντήλι;;;; Ευτυχώς που το καταλάβαν και το διορθώσαν. Για τις μαζόχες υπάρχει πάντα το old school mode.
Οι χαρακτηριστικές τζαμαϊκανά-percussion-μουσικάρες!
Πρόσεξες κάτι κακό;
Λίγο πρόχειρο voice acting ίσως; Τα μισά αντικείμενα δεν έχουν κάτι να σχολιάσεις και απλά ακούς ένα "Nice" σε 15 διαφορετικούς τόνους.
Τα animations κάποιες φορές είναι υπερβολικά αργά και δε συγχρονίζονται καλά με τα ηχητικά εφέ.
Πρόσεξες κάτι κουλό;
Achievements. Τι να τα κάνεις τα achievements σε adventure;;; Άσε που δεν υπάρχει περιγραφή για το πως να τα πετύχεις και είναι εντελώς τυχαία...
Το τέλος... (στη κυριολεξία όμως!!) Ήταν εντελώς μεξικάνικο...
Ναι, κυρίες και κύριοι είναι γεγονός, θα δούμε κι άλλα fatalities επί της μεγάλης οθόνης, αυτή τη φορά υπό τον τίτλο Mortal Kombat: Rebirth. Αυτή τη φορά θα δούμε μια αστυνομική(;) ιστορία η οποία ουδεμία σχέση με τα αυθεντικά MK, απλά δανείζεται κάποιους χαρακτήρες. Πάρτε μάτι κι ένα τρέιλερ.
Καταλάβατε τι παίζει. Οι "κακοί" του Outworld τώρα είναι απλά serial killers οι οποίοι πρόκειται να μαζωχτούν σε ένα τουρνουά πολεμικών τεχνών το οποίο διοργανώνεται από τον Shung-Chung. Οι ντετέκτιβ που ερευνούν την υπόθεση, Sonya Blade και Jax (ποιοι άλλοι;), στέλνουν τον Scorpion σε undecover αποστολή για να τους ξεπαστρέψει. Κάποιοι από τους χαρακτήρες που φαίνονται είναι ο Johnny Cage, ο Reptile και ο Bara... μια μισό λεπτό.... ΠΩΣ ΚΑΝΑΝ ΕΤΣΙ ΤΟΝ BARAKA;;;;;;; ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;;;; Δείτε λίγο πως ήταν ο Baraka στο ΜΚ2.
Πως εξηγείται όλο αυτο;;;; Με 4 πολύ απλά βήματα:
Έκατσε 7 μερόνυχτα στο solarium.
Κατάπιε αμάσητα 3 κιβώτια Capilarine.
Πήγε ένα ταξιδάκι στη Τζαμάϊκα και έγινε brathah.
Ε, και μια τελική πινελιά έφτιαξε και τα δοντάκια στην Ιακωβίδου γιατί είναι και μουρντάρης.
ΤΙ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΙΑ;;; Τώρα είναι έτοιμος να κατέβει και για πρόεδρος.
Ένα μόνο να ευχηθούμε, να 'ναι καλύτερο από το Annihilation (αν και για να φτιάξεις ταινία χειρότερη απ' το Annihilation απαιτεί προσπάθεια...).
Μετά την ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιτυχία του πρώτου μέρους, έρχεται το δεύτερο μέρος των μπασταρδεμένων videogames!!
Team Portress
Εδώ μιλάμε για αιμομιξία, καθώς και τα δύο βύζαξαν το γάλα της μαμάς Valve. Απολαύστε:
Sweeeet!!
Grim Fandango - Counter-Strike
Ο καλύτερος τρόπος για να ιντριγκάρεις έναν counterά να γνωρίσει και μια πλευρά του gaming που βρίσκεται πέρα από την περιοχή "βλέπω-στοχεύω-κλικάρω". Κύριες και κύριοι, ο Manny Calavera αναλαμβάνει δράση:
Scoutman
Δε σας κρύβω, όταν το είδα γούρλωσα τα μάτια μου και είπα: "ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ!". Είναι το υβρίδιο μεταξύ Megaman-X και Team Fortress 2 (έχει τη τιμητική του στο παρόν άρθρο). Για όσους δε θυμάστε ή δε ξέρετε το concept του Megaman-X ήταν να αντιμετωπίσεις 9 διαφορετικούς εχθρούς, με όποια σειρά θέλεις, μέχρι να τους νικήσεις όλους. Ο καθένας σου δίνει μια νέα δύναμη στην οποία είναι αδύναμος ένας από τους υπόλοιπους 8, έτσι υπάρχει μια ενδεδειγμένη σειρά που πρέπει να ακολουθήσεις, αλλά δεν είναι υποχρεωτική και δεν είναι γνωστή εκ των προτέρων. Φαντάστείτε τώρα όλο αυτό με τους χαρακτήρες του Team Fortress 2. Holly.Fucking.Shit.
Και τώρα τα κακά νέα. Δεν είναι καν υπο ανάπτυξη, είναι απλά η ιδέα ενός animator στο deviantART, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να προσευχόμαστε στο καλό θεούλη ότι θα 'ρθει η μέρα που θα έχουε αυτό το δημιούργημα στα χέρια μας!
Σας δίνω μια εικόνα, και ένα λινκ με όλη τη γκαλερί. Ενθουσιαστείτε.
WE ARE BAAAAACK! To "Save κάναμε;" ποτέ δε πεθαίνει! Που χαθήκαμε τόσο καιρό θα μας πείτε. Δε φταίω εγώ φίλοι μου, ένεκα τα σουπολάπτοπ που πέσαν στα χέρια μου και το πιο κοντικό πράμα που κατάφερα να κάνω σε gaming ήταν το Mafia Wars και το "Πόνταρε πόσα δευτερόλεπτα θ' αντέξει μέχρι να σβήσει". Για την ιστορία έχω και τα αποτελέσματα:
Fallout 3: 12 δευτερόλεπτα
The Witcher: 38 δευτερόλεπτα
Megaman X ("ε, του πούστη με τόσο παλιό παιχνίδι αποκλείεται να σβήσει") : κανά μισάωρο
Ήρθε η ώρα όμως το "ΣΚ;" (τέρμα ψώνισμα η σημειογραφία μεγάλης εφημερίδας ε;) να σας αποζημιώσει με ένα πακέτο παιχνιδιών στα πρότυπα του Flashterpiece που το μάζευα όλο το χειμώνα και τώρα μου κάβλωσε να σας δείξω. Δε θα σας πω όμως που θα το βρείτε για να μη πάρω το μέρος κάποιου συγκεκριμένου εκδότη. Αντ' αυτού θα σας πω τη φράση ενός πολύ "αγαπημένου" μου προσώπου: "Google it".
Oiligarchy
Ξεκινάμε με "βαριά χαρτιά". Σ' αυτό το simulation game αναλαμβάνεις τον ρόλο ενός διευθυντή πετρελαϊκής εταιρείας και κάνεις οτιδήποτε είναι (απ)ανθρωπίνως δυνατό για να έχεις κέρδος. Καταστρέφεις τα δάση της Βενεζουέλας, καταπιέζεις αφρικανικούς λαούς, λαδώνεις πολιτικούς και πολλά άλλα, μη σας τα πω τώρα και σας χαλάσω την έκπληξη. Απευθύνεται προφανώς στους "Peoples of Perissos", αλλά είναι και μια άριστη ευκαιρία για ασχέτους με οικονομικο-πολιτικά, όπως ο γράφων καληώρα, να δουν λίγο πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος.
Hell of Falling Sand
Προσοχή! Αυτό το παιχνίδι είναι άκρως επικίνδυνο για την παραγωγικότητα σας. Ξεκινήστε ΜΟΝΟ αν είστε σίγουροι ότι δεν έχετε να κάνετε κάτι την υπόλοιπη μέρα, γιατί αν έχετε, ΔΕΝ θα το κάνετε. Δεν υπάρχει στόρυ εδώ, δεν υπάρχει καν σκοπός, αλλά αν σας άρεσε να παίζετε με σπίρτα όταν ήσασταν μικροί, δε θα λατρεύατε να παίζετε με νιτρογλυκερίνη και C-4;
(Αυτό που βλέπετε είναι μια δεξαμενή γεμάτη νίτρο που στην άκρη της σιγοκαίει ένα φιτίλι απο κερί. Θέλετε να μάθετε τι θα συμβεί μετά ε ε ε ε ε ε ε;)
Pandemic 2
Εμπνευσμένο από διάφορες παγκόσμιες υστερίες όπως η γουρουνογρίπη Η1Ν1 (χύνει) το Pandemic 2 είναι πλέον classic και πολύ δημοφιλές. Όντας στον ρόλο ενός παθογόνου μικροοργανισμού προσπαθείτε να διαχειριστείτε αλλαγές στο DNA σας, με σκοπό να ξεκάνετε όλο τον πλανήτη. Αντίπαλος σας ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και γενικά η επιστήμη που θα προσπαθήσουν να σταματήσουν την εξάπλωση. Αν μη τι άλλο πρωτόπτυπη ιδέα. Συμβουλή: αν δε ξεκινήσετε από Μαδαγασκάρη, μη μπείτε καν στον κόπο να συνεχίσετε.
Company of myself
Το εν λόγω είναι και ο λόγος που θέλησα να ξεκινήσω τη σειρά Flashterpiece. Ήταν το πρώτο που με έκανε να αποσυνδέσω στο μυαλό μου την ισότητα Flash = casualfaggotry και ήθελα κατευθείαν να το μοιραστώ με όλους όσους ήξερα. Πρόκειται για ένα puzzle game με ένα πολύ πρωτότυπο σύστημα γρίφων. Έχεις στον έλεγχό σου έναν χαρακτήρα του οποίου οι κινήσεις καταγράφονται και μπορούν να αναπαράγονται σε επόμενους γύρους. Έτσι μπορούν να υπάρχουν πολλοί "εαυτοί" ταυτόχρονα, που βοηθούν με προδιαγεγραμμένες κινήσεις στην εκπλήρωση ενός στόχου. Λογική σκέψη αλλά κυρίως διορατικότητα είναι οι ικανότητες που θα χρειαστείτε. Θα μου πεις ωραία, μέχρι εδώ έχουμε ένα καλούτσικο παιχνίδι, ενθουσιάστηκες τόσο μ' αυτό; Οχι, φίλε αναγνώστη αυτό που με ενθουσίασε είναι το backstory που αποκαλύπτεται σιγά σιγά και εξηγεί τα βαθιά ψυχολογικά αίτια που κάναν τον χαρακτήρα να μη μπορεί να συγχρωτιστεί με κανέναν άλλον άνθρωπο και δε μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν άλλον πέραν του εαυτού του, παρασέρνοντάς τον στην πλήρη κοινωνική απομόνωση και έτσι εξηγείται και ο τίτλος "Η συντροφιά του εαυτού μου". Άμα λογαριάσεις και το πόσο συμβάλλει το soundtrack στην παθοποιία και στην υποβολή αυτών των συναισθημάτων, τότε θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι πρόκειται για αριστούργημα. Για καταθλιψάρα μεν, αλλά αριστούργημα.
Pole dance Hero
Και αλλάζουμε απότομα σε κάτι άκρως σκωπτικό. Προφανώς μιλάμε για μια παρωδία του Guitar Hero, όπου αντί να είσαι ένας θρυλικός κιθαρίστας και να κυνηγάς νότες, είσαι μια στριπτιτζού που κυνηγάει φιλοδωρήματα. Καλή καφρίλα, αλλά δεν ενδείκνυται για άτομα επιρρεπή σε επιληψία ή/και τενοντίτιδα.
Volt Connect
Άμα πω ότι θυμίζει πολύ το World of Goo θα γίνω κακός και δε το θέλω, αλλά ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ WORLD OF GOO!! Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ενώσεις όλα τα Volts (έτσι λέγονται αυτές οι μπαλίτσες) που έχεις διαθέσιμα μέσα σε πίστες-παζλ. Αυτό που το κάνει ενδιαφέρον είναι αφ' ενός η εξομοίωση φυσικής που χρησιμοποιεί, αφ' εταίρου η δυνατότητα να χρησιμοποιείς volts διαφορετικών ειδών που το καθένα έχει διαφορετικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται σε διαφορετική περίσταση. Λάτρεις των puzzle games, enjoy!
ΥΓ : ΤΟ ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΟ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ ΚΑΙ ΔΕ ΣΗΚΩΝΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ!
ΥΓ2: Rispek στον τύπο που μπήκε στις 6 Αυγούστου και έκανε μόνος του 62 pageviews (ο crawler της Google ήταν πιθανότατα αλλά λέμε τώρα...).
Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος, βιώσαμε αυτό που λέγεται "Εξεταστική Ιουνίου". Για κάποιους είναι η υπενθύμιση οτί ανήκουν και σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα (είτε αυτό λέγεται Γυμνάσιο/Λύκειο, είτε Πανεπιστήμιο) και γιορτάστηκε δεόντως στο Facebook με γκρουπάκια του στιλ "Eksatastiki, periodos strosimatos kolou :PpppppP" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, πρωτότυπα πάνω απ' όλα, και ευφάνταστα ονόματα. Για κάποιους βέβαια μια σκέψη μόνο ταλάνιζε το μυαλό: τι να παίζω στο 80% του χρόνου διαβάσματος (που εκ των προτέρων ξέρουμε οτι είναι χάζεμα (τώρα θα με μάθω;)).
Ιδού λοιπόν οι λύσεις:
Grim Fandango
Δυο λέξεις μόνο: Ανάλυση VGA. Holly fucking shit. Δε μπορώ να πιστέψω ότι βγαίναν οθόνες με 640x480 και ήταν και ευχαριστημένοι. Κι όμως. Σαν παιχνίδι καθεαυτό δε νομίζω ότι χρειάζεται πολλές συστάσεις, πρόκειται για το κλασικό adventure εσοδείας 1998. "Και έπαιζε στο μηχάνημα σου" θα μου πεις; "Μετά βίας" θα σου απαντήσω εγώ. Ο ήχος έπεφτε σε endless loop όποτε του καβλώσει, πήγαινε στο mute αν έβγαινες στο μενού, κολλούσαν οι διαλόγοι, και καμια φορά κράσαρε και τελείως (λόγω ασυμβατότητας όλα αυτά, native έπαιζε σε Windows 98/2000). Χαλάλι θα έλεγα, καθότι μιλάμε για έναν θρύλο. Το σκηνικό είναι στημένο σε έναν ενδιάμεσο κόσμο ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και Παραδείσου/Κολάσεως, ο οποίος κατοικείται από πνεύματα (που είναι όλοι μάστορες!) και ψυχές που δουλεύουν για να κερδίσουν ένα εισιτήριο στην επόμενη (αιώνια) ζωή. Η ιστορία ακολουθεί τον ήρωα, Manny Calavera στην προσπάθεια του να αποκτήσει το δικό του εισιτήριο, να νικήσει την μαφία του Κόσμου των Νεκρών και να συναντήσει την αγαπημένη του Mercedes (όχι τη μάρκα ρε, όνομα είναι). Αστείοι χαρακτήρες, ζωντανοί διάλογοι, αλλά την παράσταση κλέβει σίγουρα ο Glottis με τον παρορμητικό του χαρακτήρα. Πάρτε μάτι:
Θεούλης ο τύπος...
Max Payne και Max Payne 2: The Fall of Max Payne
Πιστεύω κάνω καλά που τα βάζω στο ίδιο καλάθι, γιατί πάνω κάτω τα ίδια είδαμε. Action/3rd person shooters και τα δύο, εσοδείας 2001 το ένα και 2003 το άλλο, τα οποία αφήσαν το στίγμα τους στην ιστορία του gaming. Η καινοτομία που τα έκανε διάσημα ήταν το bullet time, το να μπορείς δηλαδή να φρενάρεις τον χρόνο και να βλέπεις τις σφαίρες να πηγαίνουν σιγούλια σιγούλια και τελοσπάντων να έχεις καλύτερες αντιδράσεις. Ο πιο εύκολος τρόπος για να το περιγράψεις αυτό είναι "σαν Matrix". Τώρα με καταλάβαν όλοι. Εγώ πάντως πιο πολύ γούσταρα με το story-telling αλά graphic novel. Κάθε λίγο πετάγονταν απολαυστικές σκηνές ζωγραφισμένες σε στιλ κόμικ με φουσκίτσες και τα ρέστα που εξηγούσαν την ιστορία και εννοείται συνοδεύονταν από μπόλικο voice acting. Τσεκάρε:
Η εκφραστική δεινότητα δε του συγγραφέα αξεπέραστη και πολύ film noir να 'ουμ. Η ιστορία του πρώτου αρχικά μου 'χε θυμίσει υπερβολικά το Punisher: "μου σκοτώσαν την οικογένεια και θα πάρω εκδίκηση". Αλλά όσο βλέπεις να μπλέκονται στημένες δολοφονίες, μαφιόζοι, σατανιστές, ναρκωτικά, μυστικά στρατιωτικά project και δε συμμαζέυεται, λες "ΟΚ, καμία σχέση". Ειδικά οι psychedelic πιστές μέσα στους εφιάλτες και τις μαστούρες του Max είναι για βραβείο. Μόνο μια ένσταση έχω:
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΦΑΤΣΑ ΣΟΥ;;;;!!!;;;
Το δεύτερο μέρος θα το χαρακτήριζα έως και αδιάφορο, αν και είδαμε αρκετές βελτιώσεις στον τεχνικό τομέα: το φεγγαρόφως ανακλούσε στο υγρό τσιμέντο, υπήρχε μια ψιλή από φυσική και οι σφαίρες ακούγονταν πολύ πιο ρεαλιστικές. Η ιστορία στα διαφημιστικά χαρακτηριζόταν "love story"... Μμμ ναι, ΟΚ... Το μόνο ίσως ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού ήταν όταν αναλάμβανες για λίγο το ρόλο της "έτσι", της Mona Sax, που κατά κάποιο περίεργο αλλά και αναπόφευκτο τρόπο μου 'φερε στο μυαλό την Candy Suxxx από το GTA: Vice City. Τη θυμάστε; Να σας τη θυμίσω:
Θεά η τύπισσα, ένας ζωντανός ύμνος στα πολυμερή ανάμεσα σε γαλακτοφόρους αδένες.
APB Beta
Σας το 'χα πει. Το περιμένατε. Και τώρα θέλετε τις εντυπώσεις μου. Τις θετικές μου τις έχετε δει ήδη σε προηγούμενο άρθρο. Για να με βοηθήσουν λίγο ακόμα, δημοσίευσαν και αυτό σήμερα:
Ασφαλώς αποσιωπούν ότι το match making system τους είναι σκατά. Ή θα σε ξεσκίσουν ή θα τους ξεσκίσεις. Αποσιωπούν πόσο μονότονες είναι η αποστολές. Αποσιωπούν πόσο περίπλοκο είναι το leveling system. Δώστε βάση: υπάρχει το organisation level που δείχνει πόσο έχεις δουλέψει για ένα faction, διάφορα role level που ανεβαίνουν... ανάθεμά με κι αν κατάλαβα, το threat level που δείχνει σε πόσο "καλή φόρμα" είσαι, achievments που ξεκλειδώνουν όταν.... έλα μου ντε, και το overall rank που γενικά δείχνει πόσα από τα νιάτα σου έχεις φάει σ' αυτό το παιχνίδι. Πως λέει η διαφήμιση του Insignia "'Εχω ξαναδεί τέτοια συστήματα, αλλά όχι σε αμάξι", εγώ θα πώ: "Έχω δει και χειρότερα (Oblivion), αλλά όχι σε action game".
Τρελό respect πάντως δίνω στο customization. Δεν υπάρχει εκατοστό του σώματος (και του αμαξιού σου) που να μην είναι όπως το επέλεξες εσύ να είναι. Μέχρι και δικό σου γκραφίτι και μουσικό θέμα έχεις. Ουάου. Και ήρθε η ώρα να καμαρώσω:
Γαμεί ε; Παρεπιπτόντως κυκλοφορεί μεθαύριο στην Ευρώπη (ναι, εννοώ και Ελλάδα). "Δηλαδή να τρέξουμε να το πάρουμε;" Δε ξέρω, ας τους εξηγήσει κάποιος οτι τα 50 δολάρια ΔΕΝ είναι 50 ευρώ και βλέπουμε. Αν ακολουθήσει τα βήματα του Global Agenda και σταματήσει τις μηνιαίες συνδρομές, θα το σκεφτώ ακόμα σοβαρότερα.
Γι' αυτό εχετε δρόμο ακόμα να φτάσετε την παιχνιδαρότητα του TF2. Νιώστε.
Οι παρακάτω εικόνες είναι σκληρές. Αν είστε ενήλικας, απομακρύνετε τα παιδιά απ' την οθόνη. Αν είστε παιδιά, διαβάστε ολόκληρο το αρθρο, τώρα που δε κοιτάει η μαμά σας.
Οι περιπτώσεις είναι ταξινομημένες στην κλίμακα "πωπω θα ξεράσω". Αν νοιώσετε κάτι τέτοιο σε μια δεδομένη στιγμή ΜΗ προχωρήσετε στο επόμενο (όχι ότι δεν έχετε δει χειρότερα στον κινηματογράφο αλλά λέμε τώρα).
Μπάτσοι
Από ένα άρθρο με τέτοιο τίτλο δεν ηταν δυνατόν να λείπουν οι συμπαθείς μας ένστολοι. Το παραπάνω βίντεο είναι απόδειξη πως η μπατσική βλακεία δεν περιορίζεται στα στενά όρια της Ελλαδίτσας μας, αλλά είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Κάνουν καταδιώξη τα στρουμφάκια και ο 'κακός' τρακάρει και πετάγεται απ' το παράθυρο. Κι αντί να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες οι γκαζμάδες, βαράνε στο ψαχνό. Μάλιστα δύο απ' αυτούς σαβουρδίζονται στο χαντάκι στην προσπάθεια τους να 'ακινητοποιήσουν τον (ήδη αναίσθητο) ύποπτο'. Στόκοι.
Μπόουλινγκ
Υπάρχει ένας λόγος που δεν κάνεις ζογκλερικά με μπάλες του μπόουλινγκ: ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ!
Ρεύμα
-Πώπω τι ωραίο καλώδιο, να πιαστώ να κάνω κανα ακροβατικό!
-Πρόσεχε Γιωργάκη, είναι της ΔΕΗ!
-Έεελα μωρε, αφού είπανε θα 'χει διακοπ-ΤΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ
Σκέϊτ
Αυτή η κατηγορία ανθρώπων διατηρεί παραδοσιακά μια θέση στη βλακεία. Ο τύπος πέφτει από ύψος ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ. Και αντί να βάλει τα πόδια μπροστά και να προσγειωθεί ασφαλώς με τα πέλματα, πάει να κάνει τον Σούπερμαν. Πάρε 3 μήνες στο νοσοκομείο ζωντόβολο!
Οδηγοί
Ο φίλος μας εδώ είναι λιωμένος στο GTA. "Δε γαμιέται" λεει, "και να πατήσω τον πεζό, ένα αστεράκι θ' ανέβει. Θα γκαζώσω λίγο και θα πέσει". Λαιμητόμος στο ξερό σου πρέπει να πέσει κουρκουτιασμένε!
Πτώση
Και άντε πες εσένα σου τη βάρεσε και θες να πηδήξεις. ΤΗΝ ΦΟΥΣΚΩΤΗ ΚΟΥΚΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΠΗΡΕΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ;;;
Μπράβο
Ο τύπος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Πρέπει όλοι να δίνουμε όπλα στα δίχρονα παιδιά μας, να φροντίζουμε να μην έχει μπει η ασφάλεια και βεβαίως να είναι γεμάτο. Παιδιά είναι, να μη παίξουν;
Και ετοιμαστείτε για το χειρότερο απ' όλα....
Κάψιμο μαγισών στην Αφρική
Δε λέω παιδιά, και 'μεις στην Ευρώπη πριν από 1000 χρόνια τα ίδια κάναμε. Αλλά εμείς τουλάχιστον δέναμε τις μάγισες μέσα στα ξύλα και μετά βάζαμε φωτιά. Όλα αναποδα αυτοί οι αφρικανοί...
Σιμπλιτσάκοοοο, ξύπνα ρε ζώο, έχουμε review!! Τι πάλι;
Το Splinter Cell. Το Conviction;
Όχι, το original. Και ναι ναι είναι το κλασσικό μου κόμπλεξ που θέλω να παίξω ένα καινούριο παιχνίδι που πάντα είναι το 3ο-4ο μιας σειράς και αντιμετωπίζω το αιώνιο ερώτημα: "Κι αν πρέπει να ξέρω την ιστορία από τα προηγούμενα;" Και για πες εντυπώσεις...
Ένα πράμα θα πω, ΑΛΗΤΕΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ GAME REVIEWERS! Ποιος πήγε και του έβαλε 91/100 στο Metacritic και με πήρε στο λαιμό του;;; Γιατί, τόσο χάλια ήταν;
Όχι, κακό δεν ήταν, αλλά και για 91 ΔΕΝ ήταν. Για πάρτα από την αρχή.
ΟΚ, ξεκινάμε με το καθιερωμένο τρέιλερ.
Εντάξει πήρατε μια ιδέα. Ένας μαυροφορεμένος τύπος αλά Τομ Κρουζ στο Mission Impossible και τέτοια. Το σενάριο μπορώ να πω ότι είναι από τα δυνατά σημεία του. Μια παραστρατιωτική κινεζική οργάνωση που προσπαθεί να στήσει την σκηνή του Τρίτου Παγκοσμίου πολέμου απ' την μια μεριά, και ο καλός Αμερικανός πράκτορας της NSA, εν ονόματι Sam Fisher που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο απ' την άλλη. Κατασκοπικές ταινίες να πω την αλήθεια ποτέ δε μ' αρέσαν, αλλά εδώ τουλάχιστον είχα 28 ώρες να καταλάβω το σενάριο. Πάντως στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης. Από παρουσίαση/τεχνικό τομέα;
Εδώ δε θα είμαι τόσο ευγενικός. Γραφικά θα έλεγα γενικά καλά και θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση το animation της φωτιάς (δεδομένης της ηλικίας πάντα). Το κακό είναι ότι σπανίως απολαμβάνεις τα χρώματα γιατί 80% του χρόνου έχεις το night vision και καταλήγεις να αισθάνεσαι σαν κουκουβάγια. Εκτός απ' αυτό το πταίσμα, έχουν γίνει και μεγάλες μαλακίες. Πόσες φορές έχετε εκνευριστεί σε ταινίες που ξένοι μιλάνε αγγλικά ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ αλλά με προφορά; Ε, το Splinter Cell είναι άλλη μια απ' αυτές τις φορές. Θα ακούσεις αγγλικά με γεωργιανή προφορά, αγγλικά με ταϋλανδέζικη προφορά, με κινέζικη, απ' όλα έχει ο μπαχτσές. Να μιλήσουν τη μητρική τους με κανάν υπότιτλο, ούτε που τους πέρασε απ' το μυαλό. Αλλά ήταν και μια πίστα που ήταν όοοο,τι να 'ναι, ήταν ολόκληρη ένα glitch, και ένοιωσα πως πρέπει να το μοιραστώ αυτό:
Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε: ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΟΚΑΒΛΗΣ ΕΚΑΝΕ TESTING;;;;; Δεν είναι κάτι που σου διαφεύγει απ' τη προσοχή, δυο βήματα εμπρος κάνεις, και κολλάει!! Καλά, καλά για πες gameplay μπας και στρώσει η δουλειά...
Μ, μ... Ανάμεικτα τα πράματα. Ας ξεκινήσω με τα καλά:
Αρκετή δημιουργικότητα στο level design. Εκεί που πιστεύεις ότι μια ζωή θα παίζεις το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού σε θεοσκότεινες πίστες με night vision, τσουπ! Σου πετάει ένα ψυγείο (απ' τα μεγάλα, των χασάπηδων), τίνγκα στα αέρια εξάχνωσης που το night vision είναι άχρηστο. Τι κάνεις; Το γυρνάς σε thermal vision και σου αλλάζει εντελώς την εμπειρία.
Αδιαμφισβήτητα έχεις ποικιλία σε gadgets. Smoke grenades, sticky cams καιιιι τέτοια. Τα δύο αγαπημένα μου βέβαια ήταν το optic cable, ένα καλώδιο με καμερίτσα που το περνάς κάτω από πόρτες για να δεις αν είναι το πεδίο ελέυθερο, και το distraction camera. Το τελευταίο είναι μια καμερίτσα που κολλάει στο τοίχο και αρχίζει και σφυρίζει περίπου όπως σφυρίζαν τα λιγούρια στα 90's όποτε βλέπανε μια ωραία γκόμενα. Και μόλις προσελκύσει το θύμα, μπουφ! Εξαπολύει δηλητηριώδη αέρια και πάρτον κάτω. Keeeewl!
Ευρηματικά εμπόδια: ευτυχώς δεν είναι όλη την ώρα "εξουδετέρωσε-ηλίθιους-φρουρούς-που-για-κάποιο-λόγο-τους-βάλαν-να-φυλάγουν-κάτι-που-δε-βλέπουν". Έχει και καλύτερες στιγμές όπως χακάρισμα turret για να κάνει αυτό τη βρώμικη δουλειά, χρήση αιχμαλώτου για να περάσεις από μηχάνημα σάρωσης ίριδας και ανάγνωση θερμικών αποτυπωμάτων σε συσκευή numpad. Γαμεί;
Εννοείται βέβαια ότι το σημάντικότερο είναι ότι ο Sam Fisher τιμάει τους πατροπαράδοτους ελληνικούς τρόπους διασκέδασης:
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να τα χώσεις...
Ακριβώς, έχουμε και λέμε:
Οι πίστες είναι δύο ειδών: οι βαρετές, κι αυτές που ΣΚΟΤΩΝΕΙΙΙΙΙΙΣ! Γενικά το stealth gameplay είναι βαρετό gameplay, να πηγαίνεις σιγούλια-σιγούλια όλη την ώρα, δε μπορείς ούτε να κλάσεις γιατί σε αντιλαμβάνονται, κι αν σε αντιληφθούν τον μπούλο. ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ!!! Ευτυχώς στις υπόλοιπες πίστες βγάζεις τα απωθημένα σου.
Έχει μεγάλο learning curve, αργείς πολύ δηλαδή για να εξοικειωθείς μαζί του, τις πρώτες 5-6 ώρες ρίχνεις γαμοσταυρίδια, δεν ενδείκνυται για ανυπόμονους. Το αποκορύφωμα φτάνει σε κάτι σημεία με εξωφρενική δυσκολία. Πάρε μάτι σκηνικό: είσαι σε έναν χώρο γεμάτο νάρκες που πρέπει να τις εντοπίζεις με θερμική όραση ενώ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ υπάρχουν 2 προβολείς και 2 snipers και έτσι και σε "πιάσουν" σε έχουν ένα χεντσούτι. Τέλειο;
Σκατά save menu. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις ένα ήδη υπάρχον savegame και να κάνεις overwrite, αλλά πρέπει κάθε φορά να ξαναγράφεις το όνομα του παιχνιδιού (ή να βρίσκεις κάθε φορά ένα καινούριο όνομα να τα κάνεις συλλογή). Ποιός μόγγολος το σκέφτηκε αυτό;
Σκατά ακρίβεια στο πιστόλι. Αλλού βαράς αλλού πάει η σφαίρα, απαλεψία. Αμ, το διαμέτρημα; 5 χιλιοστά; Να κυνηγήσουμε σπουργίτια πάμε;
Ένας απ' τους λόγους που το Splinantero Cell έγινε διάσημο ήταν η καταπληκτική φιγούρα του Sam Fisher που κάνει ένα σπαγγάτο στον αέρα και σταθεροποιείται ανάμεσα σε 2 τοίχους. Guess what, δε χρειάζεται πουθενά! Από ένα σημείο και μετά ξεχνάς και οτι μπορείς να το κάνεις.
Και το πιο σπαστικό απ' όλα: ΔΕΝ πιάνει το παλιό ινδιάνικο κόλπο με το νερό που σβήνει τα ίχνη. Είχαν την ατυχή έμπνευση να βάλουν ρυάκι και κοπρόσκυλα στην ίδια πίστα. Με μυρίζεται ο κόπρος, χαλαρά λέω εγώ, θα περάσω το ρυάκι και θα με χάσει. Το περνάω ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΜΟΥ! Αϊ γαμήδια.
ΟΚ, πιστεύω πιάσαμε την εικόνα, πες τιμή και cover να τελειώνουμε.
Τιμή πάλι καλά, λόγω παλαιότητας είναι όσο μια μπύρα σε πιασοκωλέ μαγαζί. Πάρε και cover:
Πιστέυω ότι απλά ήθελαν να βρουν κάτι πιο κόσμιο από το "στα παπάρια μου γιατί δε σου ανοίγει η σελίδα, κάνε ενα refresh κι αντε και γαμήσου".
Επίσης άσχετο: επ' ευκαιρίας μουντιάλ, εδώ έχει ένα βιντεάκι με την ιστορία της μεγαλύτερης πληγής στο χώρο του gaming. Είναι δυνατόν ν' αφήνει απ' έξω το FIFA '98 με το ΜΑΛΑΙΣΙΑΝΟ πρωτάθλημα; Είχα ξεσκιστεί να παίζω μόνο και μόνο για ν' ακούω τον σχολιαστή να λέει "Malacca". Έλεος.
Ο τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από την αντίδραση μου όταν είχα πρωτοδεί το βίντεοκλίπ στο Tempo(!). Ναι, ένας συνδιασμός Cool Boarders και GTA είναι το όνειρο κάθε gamer.... :'(
"-Τι συμβαίνει όταν διασταυρώσεις ένα σκαντζόχοιρο με μια καμηλοπάρδαλη; -Δε ξέρω. -Μια μακριά οδοντόβουρτσα."
Αρκάς
Γεια σας πιστοί μου(...) αναγνώστες! Ναι, είναι άλλο ένα από τα ποστ που λατρεύετε και μόνο εγώ μπορώ να σας προσφέρω. Ο τίτλος και το quote σας προϊδέασαν για το τι θα δείτε. Είναι μια ιδέα που όλους μας έχει απασχολήσει. Στο ίντερνετς εκφράζεται κάπως έτσι:
Στην πιο lame εκδοχή βλέπουμε κάτι τέτοιο σε διαφημίσεις στο Facebook με τον πιο συνήθη τίτλο να είναι "Η εικόνα αυτή είναι αληθινή η ψεύτικη; 95% των ανθρώπων κάνουν λάθος! Απόδειξε μου πόσο μαλάκας είσαι κάνοντας κλικ εδώ!"
Αρκετά με τις εισαγωγές όμως. Πάμε να δούμε τι συμβαίνει στον μαγικό κόσμο των games. Τι συμβαίνει πχ όταν διασταυρώσουμε Zelda με Team Fortress 2; Αυτό:
Εδώ συνήθως γράφουν "κάντε κλικ για μεγέθυνση" σε παρένθεση, αλλά σοβαρά ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ! Όποιος το 'κανε είναι τουλάχιστον θεός. Προσέξτε το λογότυπο: αντί για Hylian Shield και Master Sword έχει βάλει Razorback και Kukri! Παίζει Jarate αντί για Ocarina και δίνει Bonk! Atomic Punch στην Epona! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
H Zelda όμως μας βγήκε τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα και δεν αρκείται στον έναν άντρα και τελευταία της γυάλισε και ο Master Chief.
Τι κάναν πάλι αυτοί οι θεοί; Πήρανε το μοντέλο της Hyrule και το βάλανε στη μηχανή του Halo. Φτιάξανε και μερικά όπλα που προσομοιώνουνε τα αντίστοιχα από SPARTANs και Covenant αμφότερους και τσαααακ!
Το μεγάλο σκάνδαλο βέβαια ξέσπασε όταν Gordon Freeman και Mario εκδήλωσαν τις bi-curious τάσεις τους και ο καρπός του έρωτά τους είναι αυτός:
Όλα τα λεφτά είναι που αντικατέστησαν το μανιτάρι με HEV suit και το λουλούδι με όπλα. Machinima θα μου πεις, είναι οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από αριστουργήματα όπως το "Dude, where's my mount?" και "Chuck Norris in Oblivion". Ρίξτε ένα βλέφαρο και σ' αυτά.
Μετά από μια βραδιά καΐλας που ακούστηκαν όροι όπως "bukakke" (μη με ρωτήσετε τι είναι, google it),"χαρτολαγνεία", "χλωρινολαγνεία" και "μπάλα-του-ράγκμπι-λαγνεία", σκέφτηκα ότι ο μαζοχισμός είναι πολύ πολύ νορμάλ. Γι' αυτό αγαπητοί μου αναγνώστες σας έχω μερικές προτάσεις για να χτυπήσετε το κεφάλι σας στο τοίχο, να κοκκινίσετε τη παλάμη σας πάνω στο ξύλο του γραφείου, και όοοοολα αυτά μέσω του gaming φυσικά.
Μαζοχισμός #1
Παρόλο το 8-μπιτο της υπόθεσης, έχω την εντύπωση ότι είναι πρόσφατο και οχι, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο τίτλος. Το πιθανότερο είναι ότι ο κατασκευαστής μετάνοιωσε τόσο για τη δημιουργία του που προκειμένου να μείνει άγνωστο, του δωσε ένα τίτλο που κανείς δε μπορεί να προφέρει.
Μαζοχισμός #2
Εδώ ο τίτλος μιλάει από μόνος του. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη ζαλιστείς μόνο βλέποντας το βίντεο, που να συγχρονίσεις χέρια και βλέμμα κιόλας, πλάκα με κάνεις;
And last but not least:
Μαζοχισμός #3
Εναλλακτικός τίτλος: Πως να σπάσω να νεύρα του κόσμου. Πραγματικά, στην τελευταία απόπειρα τον λυπήθηκα τον καημένο...
ΥΓ: Το ξέρω ότι με χάσατε τελευταία, αλλά έχω αφιερωθεί στην beta του APB. Έχω να σας πω και γι' αυτό, ουυυυ...
Δεν είναι στούντιο του Χόλιγουντ. Δεν είναι σωσίες του Σταλόνε και του Κρουζ. Είναι απλά κάποιοι τύποι με κάβλα για το Street Fighter και προφανώς με τα ειδικά εφφέ.
Γεύση που αφησε: "Κάντε και φουλ ταινία πλήηηηηηηηηζζζζ!!!"
Highlight: Η φρυδάρα του Κεν στο 0:41. Ο δικόοος μου ο δρόοοομοοοος...
Άκυρη σκέψη που γέννησε: στην ομώνυμη ταινία του 1994 με τον Van Damme και την Minogue(!) γιατί ασχολούταν μόνο με Guile εναντίον Bison;;; Που ήταν τα hadoken οεο;;;
Μετά από 3 μήνες φιλοτιμήθηκα να συνεχίσω την σειρά των κλοπιμαίων με το δεύτερο (και τελευταίο;) μέρος. Εντωμεταξύ έμαθα ότι αυτό που κάνω έχει και όνομα και λέγεται song digging. Ουάου. Πάμε για το πρώτο:
Εισβολέας & X-Ray - Ίσια και παλικαρίσια
Gangstarr - The militia
Εντελώς χύμα οι τύποι, δεν αλλάξαν καθόλου το κομματάκι, κι όχι μόνο αυτό αλλά κάναν και το ρεφρέν ολόιδιο με του αρχικού μη τυχόν και του ξεφύγει κανενός. Το ελαφρυντικό τους; Κυκλοφόρησε σαν free track. ΟΚ. Μπαϊ δε γουέϊ RIP to Guru.
Στα επόμενα το πιθανότερο είναι ότι παίχτηκε resampling από κοινό αρχικό δείγμα παρά κλεψιά. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι και τα τέσσερα αποτέλεσμα βγήκαν εξαιρετικά.
Dilated Peoples - Worst come to worst
Killah Priest - One step
Από το πρώτο κομμάτι έκοψα το τέλος που φαίνεται καλύτερα η μελωδία, ενώ στο άλλο την αρχή. Και επιτέλους μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξω στους grammar nazis οτι ΤΟ PEOPLES ΕΙΝΑΙ ΔΟΚΙΜΟΣ ΟΡΟΣ!!! Άντε και μας πρήξατε με τη γραμματική των κουμμουνιών.
Jedi Mind Tricks - On the eve of war
Genelec and Memphis Reigns - Chicken Soup
Και πάλι από το πρώτο κομμάτι έκοψα το τέλος και από το δεύτερο ένα ενδιάμεσο τμήμα για να φανούν καλύτερα οι ομοιότητες.
Αυτάαααα. Καλό Σαβ/κο (γιατί βαριόμαστε να γράψουμε "-βατοκύρια-";)
Βαριόμουν σήμερα κι είπα να κάνω ένα τρολ-ποστ για το πόσο τρελές ροκιές έχουμε στην Ελλάδα (ξεφεύγοντας για άλλη μια φορά απ' το θέμα του μπλογκ).
Πάρτε μια πρώτη γεύση:
Πώπω μιλάμε για τρελή ροκιά, μου 'ρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στο τοίχο από τη πόρωση. Βασίλη είσαι πολύ ροκ και σ' έχει φοβηθεί το μάτι μας. Τέρμα οι ενισχυτές, ανατροπή και κοινωνικός παραγκωνισμός στο στίχο από τον άνθρωπο που, ενώ όλοι οι άλλοι στέλνουν χαιρετίσματα και ευχές για τυπικούς λόγους, αυτός τα κανε τραγούδια και κέρδισε μια μονιμοποίηση στο φεστιβάλ της κνε.
Πάμε για το επόμενο:
Άλλο ένα κομμάτι που θα άκουγα άνετα σε αμερικανικό στριπτιτζάδικο και μας μιλάει για το πόσο βαρύμαγκες και αποβεβλημένοι από την κοινωνία αισθάνονται οι ροκάδες. Εδώ μια παρένθεση: είμαι ο μόνος που θυμάται στο μάθημα της έκθεσης σε συζήτηση για τις "υποκουλτούρες" να αναφέρεται ο όρος "ροκαμπίλι"; ΡΟΚΑΜΠΙΛΙ;;; Ο Χριστός κι η Παναγία, πόσο lame μουρλόγεροι ήταν αυτοί που γράψαν τα βιβλία μας πριν από 30 χρόνια;;;; Εν πάση περιπτώση, σε νιώσαμε Αντώνη. Μαζί σου. Νεξτ.
Σόρρυ αλλά αυτόν τον ΤΡΕΛΟ ΡΟΚΑ, δε θα μπορούσα να μη τον σχολιάσω. Έκανε καριέρα με το όνομα "Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ". Κι ήτανε πολύ cool και γαμάτος γιατί... είχε ψηλά ρεβέρ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΕΒΕΡ! Οχι, ψέματα, μου 'χανε πει (κι αν κάνω λάθος δε φταίω εγώ) ότι αυτός ο μοδιστρικός όρος αναφέρεται στην τσάκιση στο μπατζάκι.
Δε ξέρω Στάθη μου, και 'γω την ίδια απορία έχω.
Και επειδή έχω αρχίσει να rage-άρω άσχημα μερικούς, να φτάσω στο point μου.
Πρώτον: κάτι που με τα διεθνή στάνταρ ακούγεται σαν μπαλάντα, rock 'n' roll, country, blues και στη καλύτερη περίπτωση μουσική για στριπτιτζάδικα, ΜΗ ΤΟ ΛΕΣ ΡΟΚ μόνο και μόνο για να απλουστεύσεις τα πράματα. Αυτή η ημιμάθεια έιναι που μας έχει κάνει να θεωρούμε τον Χατζηγιάννη hard rock και τους Onirama heavy metal. Δε θεωρείς χαζούς τους Αμερικανούς που χρησιμοποιούν ίντσες και γαλόνια, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος χρησιμοποιεί μέτρα και λίτρα; Ακριβώς στην ίδια θέση είσαι.
Δεύτερον: εάν πάλι συνεχίζεις να το βαφτίζεις ροκ για να εκφράσεις το πόσο επαναστάτης είσαι, καταλήγεις μια μετριότητα. Πες μου για μπάφους και σατανάδες ρε παιδί μου, πες μου πράματα που ως έφηβος θα τα άκουγα κρυφά από φόβο. Οδοντόβουρτσες και σαπούνια "Καραβάκι" θα τα άκουγα κρυφά από ντροπή. Εξάλλου μ' αυτό το σκεπτικό ο Βαμβακάρης είναι πολύ πιο ροκ απ' όσο ποτέ θα γίνεις εσύ.
Τρίτον: Όποιος ξαναχρησιμοποιήσει την έκφραση "γερόλυκος του ελληνικού ροκ" θα είναι ένα fail με πόδια.
Για κατακλείδα, σας έχω την μοναδική "ροκιά" που δε προσπάθησε να περάσει για ροκιά, αλλά για χιούμορ και έτσι ακριβώς το εξέλαβα και 'γώ.
Αυτή η εβδομάδα μας βρήκε με μερικά updates από παιχνίδια που είχαμε καλύψει στο παρελθόν.
Το πρώτο που δοκίμασα ήταν αυτό για το Trine και ήτανε λούτσες μπλε και καραφλές. Πάει το voice narrating που μας είχε αρέσει, πάει η ιστορία, πανε τα γραφικά, πάνε όλα. Τσεκάρετε textures:
Ανεκδιήγητο. Πως σε κάποιους πολύ αδύνατους ανθρώπους λέμε "μετράω τα πλευρά σου", ε, εδώ "μετράω τα textures σου". Για level design δε το συζητάμε. Μια μέρα πήγε ο designer της FrozenByte τον τρίχρονο γιο του στο γραφείο και του είπε: "Κοίτα Γιωργάκη, αυτό είναι το engine που φτιάξαμε το Trine". "Μπλα μπα ντα ντα, πατάω κουμπάκια, μπουφ!". Και έτοιμο το update.
To άλλο που δοκίμασα ήταν το update του Left 4 Dead 2. Αρκετά χορταστικό θα έλεγα. Ένα ολόκληρο campaign που καλύπτει το κενό ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο του αρχικού παιχνιδιού, και βρίσκει τους ηρωές μας να κάνουν μια στάση με το τουτού για τσιτσί και κατούρημα.
(από το 2:40 και μετά ξεκινάει το Ζόμπι και Σκατίλα: Μια σχέση με πάθος)
Αρκετό το νέο content (ζομπίδια που κάνουν drop και ένα νέο multiplayer mode) και αρκετό καρδιοχτύπι (κυρίως για να προλάβω τον αγαπητό μας Λανσελότο που ήταν σα να 'χε νέφτι στο ποπό) . Ο πολύς ντόρος σχετικά με το update ήταν οι φήμες για την συνάντηση με τους ήρωες από το αρχικό Left 4 Dead, και λέγαμε "πωπω, λες να 'χει κανα 8-player co-op???". Τσουκ είναι η απάντηση, παίζουν απλά τον ρόλο του npc. Τελική μου ετυμηγορία: "Ε, αφού είναι τζάμπα."
Κάνετε κάποια δύσκολη άσκηση στη Prolog (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα) και έχει κουρκουτιάσει το κεφάλι σας; Ιδού πως να κάνετε ένα διάλειμμα.
Tiny Castle
Πρόκειται για ένα φαινομενικά απλό platformer με ένα φαινομενικά κλισέ σενάριο. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Όσο προχωρούν τα επίπεδα θα συναντάτε μια συνεχώς αυξανόμενη ποικιλία από γρίφους, εχθρούς και εμπόδια που απαιτούν τη δοκιμασία πολλών διαφορετικών ικανοτήτων. Γενικά δε θα δείτε σχεδόν τίποτα για δεύτερη φορά ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσης (κανά μισάωρο) είναι ιδανικός. Το σενάριο είναι καφρίλα, αλλά όχι και τεράστια, εν πάση περιπτώσει σας το αφήνω για έκπληξη.
Πίσω στο 2002 όταν κατεβάζαμε χριστοπαναγίες με τα 56kbps modems μας, ξέρετε ποια χώρα είχε 68% των νοικοκυριών της με DSL; Ασφαλώς αυτή που ο πληθυσμός της έχει μεταμορφωθεί σε Zerg, η Νότια Κορέα. Το μουντιάλ που διοργανώσαν εκείνη τη χρονιά πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που βγήκαν απ' το σπίτι τους εκατομμύρια Kim και Li. Έκτοτε έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια βιομηχανία εκατοντάδων Lineage-clones (πολλά εκ των οποίων ξέφυγαν απ' τα σύνορα και έγιναν παγκόσμιες μάστιγες) και καίγονται τόσο πολύ που έχουν μετατραπεί σε ένα έθνος από ροσμπίφ.
Το πρώτο θύμα ήρθε το 2004 στη γειτονική Κίνα. Όχι ότι υπάρχει η τρελή ευρυζωνική διείσδυση εκεί αλλά με τόσα δισεκατομμύρια, είναι ΠΑΝΤΑ στατιστικά πιθανότερο να συμβεί κάτι πρώτα εκεί. Ο λόγος γίνεται για ένα 13χρονο κινεζάκι που τέζαρε μετά από 36 ώρες σερί WoW.
2005, σειρά έχει το εθνικό σπορ της Κορέας. Τι; Ποιο μπέιζμπολ ρε, το Starcraft λέω. Ένας 28χρονος Κορεάτης πεθαίνει μετά απο 50 ώρες παιχνιδιού. Αιτία θανάτου: καρδιακή ανακοπή λόγω ακινησίας.
Δε ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά φέτος το Φεβρουάριο συγκεντρώθηκαν πολλοί Κινέζοι μετανάστες στην Αθήνα για να γιορτάσουν το κινέζικο νέο έτος, το οποίο είναι παραδοσιακά 7-ήμερη αργία (μια ιδέα που θα αρέσει πολύ και στους Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους). Το 2007 όμως ένας 26χρονος υπέρβαρος κινέζος αποφάσισε να περάσει όλη αυτή τη βδομάδα κάνοντας βόλτα στην Azeroth κάνοντας μόνο πολύ μικρά διαλείματα για φαγητό. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: καρδιακή προσβολή κι άλλο ένα θύμα στη λίστα.
Το 2008 παρολίγον να πάρει τη σκυτάλη και η Ευρώπη. Ένας 15-χρονος Σουηδός έπαθε πολύ βαρύ επιληπτικό επεισόδιο μετά από 24 ώρες κάψας να εξερευνήσει το νέο content του Lich King, αλλά ήταν κωλόφαρδος και την πάλεψε.
Με το που μπήκε η νέα δεκαετία τα πολυαγαπημένα μας Zerg, χάζεψαν τελείως. Η επόμενη ιστορία θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο του Kim Pari Kokkinopoulou Lee:
-Δώσε μου λεφτά μάνα!
-Όχι αγόρι μου είναι για το καλό σου!
-Δώσε μου λεφτά κωλόγρια! Το θέλω! Το χρειάζομαιιιι!!!
-Άσε κάτω το μαχαίρι αγόρι μου, θα σου καθαρίσω εγώ μηλαράκι!
"Χράαααααπ!"
-Πουτάνα, τώρα θα πάρω την πιστωτική σου και θα παίξω όσο Lineage θέλω!
...αλλά δε κάνω πλάκα. Συνέβη τον Φλεβάρη που μας πέρασε.
Όλα τα λεφτά είναι αυτό που συνέβη πριν κανα 2 βδομάδες. Δυο πολύ "υπεύθυνα" Zerg, που για κάποιο λόγο έτυχε να 'ναι και γονείς, αφήσαν το 3 μηνών κοριτσάκι τους να πεθάνει απ' την πείνα γιατί ήταν πολύ απορροφημένοι να παίζουν Prius Online για να το ταϊσουν. Ιδού ο λόγος που αφήναν το παιδί τους μες στα σκατά και μελανιασμένο στο κλάμα:
Μπράβο σας καμάρια μου. Η δήλωση του πατέρα ήταν ακόμα πιο εκπληκτική: "Ελπίζω στον παράδεισο να μη βασανίζεται τόσο, όσο εδώ". Η θρησκοληψία σε μάρανε ζωάδι.
Στην τελευταία παράγραφο θέλω και μουσικούλα να κάνω θεαματικό κλείσιμο.
Το μύνημα του "Save κάναμε;" ήταν και θα είναι το "παν μέτρον άριστον". Αγαπάμε τα videogames, όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χόμπι. Είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να περάσουμε την ώρα μας αντί να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να ρίξουμε κανα σφουγγάρισμα. Είναι η ενασχόληση που θα μας σώσει από το κάπνισμα και το ποτό (και τον αθλητισμό). Είναι ο λόγος που θα αμελήσουμε να πάμε σουπερμάρκετ ή στο δερματολόγο για τις σπυρούκλες μας (σιγά μη μας κοιτάξει καμία έτσι κι αλλιώς). Αλλά σε καμία περίπτωση ο λόγος να αμελήσουμε να περάσουμε χρόνο με τα άτομα που μας σκέφτονται (αν δε μας σκέφτονται, προτιμούμε τον John Shepard).
Το 'χουμε συζητήσει ήδη πολύ και ήρθε η ώρα να τα πούμε ΟΛΑ. Μισό να ξυπνήσω τον Σιμπλίτσιο. Ξύπνα ρεε, σα ζόμπι κάθεσαι! Ε; Ναι, τι, που, ποιος;
Για το L4D2 θα πούμε ρε! Τι 'ν' παλι τούτο;
Είναι η τελευταία δημιουργία της Valve, θα το κατέτασσα σε horror-FPS και βρίσκεται στην αγορά από τον Νοέμβριο του 2009. Μπορείς να το παίξεις offline ή online παρέα με έως και 4 φίλους σου. Τσέκαρε:
Πωπώωω τι χασαπίλα είναι αυτή;
Ναι ουυυ, gore-ίλα και άγιος ο θεός, τέτοιο χασαποσέρβικο είχα να δω από εποχές Chiller. Είναι από τα παιχνίδια που θα κάναν τη μάνα μου να αναφωνήσει το ιστορικό: "Αυτά έχουν βία, θα τα βλέπεις στον ύπνο σου" (τη δικιολογώ βέβαια, δεν είναι ό,τι πιο νορμάλ να βλέπεις τον οχτάχρονο γιο σου να παίζει Carmageddon άνιωθος). Και είναι εκπληκτικό και από τεχνικής άποψης, γιατί τα ζόμπι δε φέρουν ένα απλό hitbox που ελέγχει πέτυχες/δε πέτυχες, αλλά κάτι πιο πολύπλοκο γιατί ελέγχουν και το σημείο του σώματος για να το κάνουν πιο ρεαλιστικό. Χτυπάς χέρι, πάει χέρι, χτυπάς πόδι, κούτσαυλος το ζόμπι, χτυπάς σώμα, ΝΑ μια τρύπα με το συμπάθειο. Βέβαια θα σου τύχει να χτυπήσεις σώμα και να βγει ώμος, αλλά αρκετά σπάνια για να το συγχωρήσεις. Στον αντίποδα αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η κρεατοθάλασσα, οδήγησε σε πολύ βαριά λογοκρισία από χώρες όπως Αυστραλία και Γερμανία, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ βασίζονται στην πεποίθηση ότι "τα videogames είναι για παιδάκια"... Καλά άστα αυτά, πες μου εσένα τι σου άρεσε.
Εγώ γούσταρα με το key-concept αυτού του παιχνιδιού που είναι η συνεργασία. Πολλές φορές θα βρεθείς σε μειονεκτική θέση λόγω της αριθμητικής υπεροχής των ζόμπι, άλλες φορές θα βρεθείς πεσμένος στο πάτωμα επειδή έφαγες πολύ damage, και άλλες θα βρέθεις εντελώς ανήμπορος από κάποια ικανότητα ενός special infected (θα πούμε πιο κάτω γι' αυτό). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορείς να ελπίζεις στην βοήθεια των συμπαιχτών σου, η οποία είναι κρίσιμη για την κοινή επιβίωση και των τεσσάρων παιχτών. Ακόμα και να τα τινάξεις τελείως τα πέταλα, μπορούν να σε επαναφέρουν με έναν απινιδωτή. Να 'σαι καλά ρε παλικάρι!
Σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαστεί να κάνεις ένα μίνι-συμβούλιο με τους φίλους σου για να σχεδιάσετε μια τακτική, γιατί για να έχουμε χάσει 5 φορές στο ίδιο σημείο ΚΑΤΙ δε κάνουμε σωστά.
Για την ατμόσφαιρα στο voice chat δε το συζητώ: κραυγές, τραγουδάκια, μπινελίκια... Αυτά είναι.. Καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει κάτι που να το κάνει εξαιρετικό;
Βέβαια: η μεγάλη ποικιλία σε πίστες, εχθρούς και εξοπλισμό.
Θα δεις όλα τα πιθανά σκηνικά σε ένα ταξιδάκι στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες: εμπορικά κέντρα, βάλτοι, λούνα παρκ, συναυλιακοί χώροι, φυτείες ζαχαρότευτλων, αστικά σκηνικά και φυσικά το δραματικό τέλος πάνω σε μια γέφυρα σωτηρίας (στη κυριολεξία όμως). Κάθε πίστα έχει τα δικά της πρωτότυπα objectives και τα δικά της εμπόδια. Μεχρι και ακραία καιρικά φαινόμενα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις.
Όσον αφορά τους εχθρούς, είναι η απάντηση σε κάποιον που παραπονιόταν ότι το Prototype έχει 3 είδη NPCs όλα κι όλα. Εδώ θα δεις από απλούς καθημερινούς ανθρώπους μέχρι κλόουν και τύπους με hazmat suits (ανάλογα και με τη πίστα). Αυτοί που νοστιμεύουν πραγματικά τους ζομποκεφτέδες όμως είναι οι special infected. Αυτά είναι ζόμπι με ειδικές ικανότητες όπως να σε τυλίγουν με τη γλώσσα τους ή να φτύνουν επικίνδυνα οξέα ή απλά να γαμούν και να δέρνουν (Tank και Witch).
Στον εξοπλισμό δεν έχεις τίποτα λιγοτερο από ένα πλήρες οπλοστάσιο, από πιστόλια μέχρι πολυβόλα. Τα πιο διασκεδαστικά θα έλεγα όμως ότι είναι τα Throwables (όπως η "βόμβα εμετού") και τα Melee, απ' τα οποία ιδιαίτερη συμπάθεια δείχνω στο τηγάνι: ήταν γαμάτο ν' ακούς αυτό το "ντινγκ! ντινγκ!" στα κεφάλια τους!
Και πόσο διαρκεί το campaign;
Χοντρικά, κάπου στις 10-11 ώρες. Κι από 'κει και πέρα προσπαθεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον κυνηγώντας κάποια τρελά achievements. Οι ιδέες μερικών εξ' αυτών είναι εντελώς impossiblul, πχ άντε κουβάλα ένα άκυρο αγαλματάκι κήπου για ένα ολόκληρο campaign.. :S
Και να μη ξεχάσουμε και τα online modes, εκ των οποίων το πιο ενδιαφέρον θα έλεγα ότι είναι το "Versus" το οποίο σε βάζει στον ρόλο των special infected. Δηλαδή μιλάμε για κάτι αψεγάδιαστο;
Ε, όχι ακριβώς. Προσωπικά απογοητεύτηκα με το τέλος της ιστορίας. Περίμενα κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο το intro που να ολοκληρώνει την ιστορία, και βρήκα κάτι πρόχειρο που αφήνει πολλά ανεξήγητα.
Επίσης εκνευρίστηκα αρκετά με την σχετικά υψηλή δυσκολία. Έριξα τόσα γαμοσταυρίδια στο Normal, που το Hard με Realism Mode on είναι απλησίαστο.
Και δε μπορώ να μην αναφερθώ στην ψιλοκλισέ ιστορία "ξεσπάει-ιός-που-μετατρέπει-τους-πάντες-σε-ζόμπι-και-ο-στρατός-ξεκινάει-βομβαρδισμούς-αγνοώντας-ότι-υπάρχουν-και-μερικά-κααααλά-παιδιά":
Μάααλιστα...
Και τέλος πάρε και το καθιερωμένο cover art.
Κάτσε ρε, τιμή δε μου πες!
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΩ, ΕΝΤΑΞΕΙ;;;;;
ΥΓ: Μ' όλα αυτά μου 'ρθε φλας μπακ από καμιά δεκαετία πριν. Μπαίνει η καθηγήτρια αγγλικών στο δωμάτιο και αναφωνεί ο θεούλης-συμμαθητής: "Ωραία φτιάξατε τα μαλλιά σας, τώρα δεν είστε σα ζόμπι".
Έζησα την πραγματικότητα του να είσαι ηλίθια γκόμενα που επί δύο ώρες στο λεωφορείο περηφανεύεσαι για το πόσα chips έχεις στο Facebook Poker και να το βουλώνεις όταν βρίσκει ευκαιρία να σου μιλήσει επ'αυτού ο λιγουροσαραντάρης.
Μέτρούσα τις μπουκιές της Τζούλιας στο δελτίο του Star.
Έριχνα 25978 γαμοσταυρίδια την ημέρα για την έλλειψη ευρυζωνικότητας (ενσύρματης και ασύρματης) στο χωριό μου.
Είδα 3 ταινίες με Μωυσή και 2 με Χριστό. Καλύτερη ήταν εκείνη του Μελ Γκίμπσον γιατί ένιωθα πολύ γαμάτος που καταλάβαινα 1 στα 5 λατινικά που άκουγα.
Ξόδεψα ενελέητα μπαταρίες λιθίου παίζοντας αυτό και αυτό. Για το πρώτο θα αναφέρω μόνο ότι το δυσκολότερο σημείο ήταν τα γιαπωνέζικα μενού. Για το δεύτερο, μάλλον πρόκειται για την "mobile-έκδοση-πλήρους-παιχνιδιού-με-σκοπό-την-προώθηση" του Anno 1404. Αποτέλεσμα: πλήρης αποτυχία, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας επαναλαμβανόμενος πονοκέφαλος.
Έχασα 8€ στη πόκα.
Τερμάτισα το Sacred (επιτέλους). Θα εμμείνω σε όσα είχα πει σε παλιότερο άρθρο, προσθέτοντας ότι ενθουσιάστηκα από την τροπή της πλοκής προς το τέλος, άλλα απογοητεύτηκα από το πόσο εύκολο ήταν.
Είδα το Left 4 Dead 2 να έχει νέα μειωμένη τιμή μετά το Midweek Madness η οποία και πάλι είναι 35% μικρότερη της αρχικής. FFFFFFUUUU-
ΥΓ: Υπήρχε κι άλλος που έλεγε "ο Πάσχας" αντί "το Πάσχα" όταν ήταν μικρός επειδή αγνοούσε ότι είναι εβραϊκή άκλιτη λέξη (που btw δεν έχει και καμία σχέση με την Ανάσταση);
Σιμπλιτσιεεεεεεεε! Τερμάτισες το Half-Life 2 και θα μας πρήξεις.
Μένταλιστ είσαι; Ναι, 'dont do it SteFO'!.
Δε το γλιτώνεις. Πριν απ' όλα τσέκαρε αυτό:
Αν εξαιρέσεις το ότι εγώ ποτέ δε θα επέλεγα κοκκάλινο σκελετό, τάλε κουάλε δεν είμαστε; Σόρρυ SteFO, a challenger appears:
WTF, τα προσπερνάω όλα αυτά και πάω στην τυπική διαδικασία. Θα πεις για στόρυ...
...Το στόρυ είναι πολύ θολό στην αρχή. Ειδικά αν έχεις παίξει το πρώτο, στη πρώτη ώρα παιχνιδιού είσαι με μια φάτσα που το 'τι στο μπούτσο έχει γίνει εδώ;' είναι ζωγραφισμένο πάνω της. Η αλήθεια είναι πως το όλο franchise θα μπορούσε να 'χει τελειώσει από το 1, αλλά όοοοοχι σου πετάνε έναν G-Man να σ' αφήσει στην αγωνία και κάνουν έξι χρόνια για να κολλήσουν μια δεύτερη ιστορία που θα σ' απασχολήσει για 30 ακόμα ώρες. Παρ' όλα αυτά μόλις εξοικειωθείς με τις αλλαγές και τον καινούριο σου ρόλο, δε θες να σταματήσει. Είναι αν μη τι άλλο, καλογραμμένο με πολύ μυστήριο και αγωνία (είναι μανούλες στα cliff-hangers). Τώρα θα πεις για γραφικά...
Τα γραφικά είναι αναπάντεχα καλά, και ακόμα και μετά από 6 χρόνια, δε μοιάζουν καθόλου πεπαλαιωμένα. Αμα συγκρίνεις αυτό με Left4Dead 2 ας πούμε, δε θα δεις και την τεράααστια διαφορα. Ειδικά στα πολύγωνα που απαρτίζουν τα οπίσθια της Alyx έχουν βάλει μεράκι οι μπαγάσες. Και τώρα θα πεις για gameplay...
To gameplay είναι στον αντίποδα αυτού που θα χαρακτήριζες 'ανεγκέφαλο πιστολίδι'. Είναι αρκετές οι φορές (αισθητά λιγότερες απ' το 1 όμως) που θα πρέπει να επιστρατεύσεις την εφευρετικότητα σου για να προχωρήσεις, όπως πχ να φτιάξεις μια τραμπάλα για να ανέβεις σε ένα ψηλό σημείο ή να ανυψώσεις μια ράμπα για να αποφύγεις νερό που διαρρέεται από ρεύμα. Άλλες φορές ο προσεκτικός σχεδιασμός και η τακτική θα σε βοηθήσουν περισσότερο από τα αντανακλαστικά σου, όταν πχ θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις μερικά sentry guns για να απωθήσεις αλλεπάλληλες επιθέσεις δεκάδων αντιπάλων. Το gravity gun τέλος, δίνει μια εντελώς νέα διάσταση στο παιχνίδι καθώς σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις το περιβάλλον και τη φαντασία σου. Κορυφαία στιγμή όταν πετάς τις λαδομπογιές στα ζόμπι και γίνονται σαν να τους έχυσε ρινόκερος. Και επιτέλους θα μιλήσεις για τ' αρνητικά...
Δεν είναι πολλά. Απλά στο Episode 1 κόντεψα να πάθω επιληψία. Επί το πλείστον ήταν θεοσκότεινα και έπρεπε να χρησιμοποιώ συνέχεια fleshligh flashligh. Αποτέλεσμα; Μετά από 3-4 ώρες παιχνιδιού όπου και να κοιτούσα έβλεπα έναν άσπρο κύκλο!
Ποπόοοοο τι βολικό να πολεμάς ένα φωτεινό κύκλοοοοο...
Και κάτι που δε μπορώ ν' αφήσω με τίποτα ατιμώρητο είναι η ασυνέπεια στην παράδοση των επεισοδείων. Πες ότι αύριο βγαίνει το Episode 3. Δείξε μου έναν που να έπαιξε το Episode 2 το 2005 και θυμάται τι έγινε. Έναν. Μας έχεις γκαστρώσει κυρα-Valve. Άντε πες και το οικονομικό να τελειώνουμε...
Τι να σας πω ρε παιδιά εγώ το Orange Box πήρα, τζάμπα πράμα. Από Steam αν πας έχει 23€ και από Play 19.5€ για τρία γαμάτα παιχνίδια. Αν πας για σκέτο (μαζί με τα επεισόδεια) έχει 27€ στο Steam και 29€ στο Play. Συμπέρασμα: Orange Box με τις μπάντες.
ΥΓ1: Έβαλα stat counter και σε περίοδο καινούριου άρθρου (του προηγούμενου) μέτρησε 8 επισκέπτες. Ποποοοοο!
ΥΓ2: Αποχαιρετώ εσάς τους 8 για 2 βδομάδες λόγω τζιτιπι 3G κάλυψης στο χωριό μου.
ΥΓ3: Valve γαμιέσαι:
ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ;;;;;
FFFFFFFFFFUUUUUUUUU-
Δυο λέξεις μόνο: Ανάλυση VGA. Holly fucking shit. Δε μπορώ να πιστέψω ότι βγαίναν οθόνες με 640x480 και ήταν και ευχαριστημένοι. Κι όμως. Σαν παιχνίδι καθεαυτό δε νομίζω ότι χρειάζεται πολλές συστάσεις, πρόκειται για το κλασικό adventure εσοδείας 1998. "Και έπαιζε στο μηχάνημα σου" θα μου πεις; "Μετά βίας" θα σου απαντήσω εγώ. Ο ήχος έπεφτε σε endless loop όποτε του καβλώσει, πήγαινε στο mute αν έβγαινες στο μενού, κολλούσαν οι διαλόγοι, και καμια φορά κράσαρε και τελείως (λόγω ασυμβατότητας όλα αυτά, native έπαιζε σε Windows 98/2000). Χαλάλι θα έλεγα, καθότι μιλάμε για έναν θρύλο. Το σκηνικό είναι στημένο σε έναν ενδιάμεσο κόσμο ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και Παραδείσου/Κολάσεως, ο οποίος κατοικείται από πνεύματα (που είναι όλοι μάστορες!) και ψυχές που δουλεύουν για να κερδίσουν ένα εισιτήριο στην επόμενη (αιώνια) ζωή. Η ιστορία ακολουθεί τον ήρωα, Manny Calavera στην προσπάθεια του να αποκτήσει το δικό του εισιτήριο, να νικήσει την μαφία του Κόσμου των Νεκρών και να συναντήσει την αγαπημένη του Mercedes (όχι τη μάρκα ρε, όνομα είναι). Αστείοι χαρακτήρες, ζωντανοί διάλογοι, αλλά την παράσταση κλέβει σίγουρα ο Glottis με τον παρορμητικό του χαρακτήρα. Πάρτε μάτι:
