Αυτή η εβδομάδα μας βρήκε με μερικά updates από παιχνίδια που είχαμε καλύψει στο παρελθόν.
Το πρώτο που δοκίμασα ήταν αυτό για το Trine και ήτανε λούτσες μπλε και καραφλές. Πάει το voice narrating που μας είχε αρέσει, πάει η ιστορία, πανε τα γραφικά, πάνε όλα. Τσεκάρετε textures:
Ανεκδιήγητο. Πως σε κάποιους πολύ αδύνατους ανθρώπους λέμε "μετράω τα πλευρά σου", ε, εδώ "μετράω τα textures σου". Για level design δε το συζητάμε. Μια μέρα πήγε ο designer της FrozenByte τον τρίχρονο γιο του στο γραφείο και του είπε: "Κοίτα Γιωργάκη, αυτό είναι το engine που φτιάξαμε το Trine". "Μπλα μπα ντα ντα, πατάω κουμπάκια, μπουφ!". Και έτοιμο το update.
To άλλο που δοκίμασα ήταν το update του Left 4 Dead 2. Αρκετά χορταστικό θα έλεγα. Ένα ολόκληρο campaign που καλύπτει το κενό ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο του αρχικού παιχνιδιού, και βρίσκει τους ηρωές μας να κάνουν μια στάση με το τουτού για τσιτσί και κατούρημα.
(από το 2:40 και μετά ξεκινάει το Ζόμπι και Σκατίλα: Μια σχέση με πάθος)
Αρκετό το νέο content (ζομπίδια που κάνουν drop και ένα νέο multiplayer mode) και αρκετό καρδιοχτύπι (κυρίως για να προλάβω τον αγαπητό μας Λανσελότο που ήταν σα να 'χε νέφτι στο ποπό) . Ο πολύς ντόρος σχετικά με το update ήταν οι φήμες για την συνάντηση με τους ήρωες από το αρχικό Left 4 Dead, και λέγαμε "πωπω, λες να 'χει κανα 8-player co-op???". Τσουκ είναι η απάντηση, παίζουν απλά τον ρόλο του npc. Τελική μου ετυμηγορία: "Ε, αφού είναι τζάμπα."
Κάνετε κάποια δύσκολη άσκηση στη Prolog (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα) και έχει κουρκουτιάσει το κεφάλι σας; Ιδού πως να κάνετε ένα διάλειμμα.
Tiny Castle
Πρόκειται για ένα φαινομενικά απλό platformer με ένα φαινομενικά κλισέ σενάριο. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Όσο προχωρούν τα επίπεδα θα συναντάτε μια συνεχώς αυξανόμενη ποικιλία από γρίφους, εχθρούς και εμπόδια που απαιτούν τη δοκιμασία πολλών διαφορετικών ικανοτήτων. Γενικά δε θα δείτε σχεδόν τίποτα για δεύτερη φορά ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσης (κανά μισάωρο) είναι ιδανικός. Το σενάριο είναι καφρίλα, αλλά όχι και τεράστια, εν πάση περιπτώσει σας το αφήνω για έκπληξη.
Πίσω στο 2002 όταν κατεβάζαμε χριστοπαναγίες με τα 56kbps modems μας, ξέρετε ποια χώρα είχε 68% των νοικοκυριών της με DSL; Ασφαλώς αυτή που ο πληθυσμός της έχει μεταμορφωθεί σε Zerg, η Νότια Κορέα. Το μουντιάλ που διοργανώσαν εκείνη τη χρονιά πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που βγήκαν απ' το σπίτι τους εκατομμύρια Kim και Li. Έκτοτε έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια βιομηχανία εκατοντάδων Lineage-clones (πολλά εκ των οποίων ξέφυγαν απ' τα σύνορα και έγιναν παγκόσμιες μάστιγες) και καίγονται τόσο πολύ που έχουν μετατραπεί σε ένα έθνος από ροσμπίφ.
Το πρώτο θύμα ήρθε το 2004 στη γειτονική Κίνα. Όχι ότι υπάρχει η τρελή ευρυζωνική διείσδυση εκεί αλλά με τόσα δισεκατομμύρια, είναι ΠΑΝΤΑ στατιστικά πιθανότερο να συμβεί κάτι πρώτα εκεί. Ο λόγος γίνεται για ένα 13χρονο κινεζάκι που τέζαρε μετά από 36 ώρες σερί WoW.
2005, σειρά έχει το εθνικό σπορ της Κορέας. Τι; Ποιο μπέιζμπολ ρε, το Starcraft λέω. Ένας 28χρονος Κορεάτης πεθαίνει μετά απο 50 ώρες παιχνιδιού. Αιτία θανάτου: καρδιακή ανακοπή λόγω ακινησίας.
Δε ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά φέτος το Φεβρουάριο συγκεντρώθηκαν πολλοί Κινέζοι μετανάστες στην Αθήνα για να γιορτάσουν το κινέζικο νέο έτος, το οποίο είναι παραδοσιακά 7-ήμερη αργία (μια ιδέα που θα αρέσει πολύ και στους Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους). Το 2007 όμως ένας 26χρονος υπέρβαρος κινέζος αποφάσισε να περάσει όλη αυτή τη βδομάδα κάνοντας βόλτα στην Azeroth κάνοντας μόνο πολύ μικρά διαλείματα για φαγητό. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: καρδιακή προσβολή κι άλλο ένα θύμα στη λίστα.
Το 2008 παρολίγον να πάρει τη σκυτάλη και η Ευρώπη. Ένας 15-χρονος Σουηδός έπαθε πολύ βαρύ επιληπτικό επεισόδιο μετά από 24 ώρες κάψας να εξερευνήσει το νέο content του Lich King, αλλά ήταν κωλόφαρδος και την πάλεψε.
Με το που μπήκε η νέα δεκαετία τα πολυαγαπημένα μας Zerg, χάζεψαν τελείως. Η επόμενη ιστορία θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο του Kim Pari Kokkinopoulou Lee:
-Δώσε μου λεφτά μάνα!
-Όχι αγόρι μου είναι για το καλό σου!
-Δώσε μου λεφτά κωλόγρια! Το θέλω! Το χρειάζομαιιιι!!!
-Άσε κάτω το μαχαίρι αγόρι μου, θα σου καθαρίσω εγώ μηλαράκι!
"Χράαααααπ!"
-Πουτάνα, τώρα θα πάρω την πιστωτική σου και θα παίξω όσο Lineage θέλω!
...αλλά δε κάνω πλάκα. Συνέβη τον Φλεβάρη που μας πέρασε.
Όλα τα λεφτά είναι αυτό που συνέβη πριν κανα 2 βδομάδες. Δυο πολύ "υπεύθυνα" Zerg, που για κάποιο λόγο έτυχε να 'ναι και γονείς, αφήσαν το 3 μηνών κοριτσάκι τους να πεθάνει απ' την πείνα γιατί ήταν πολύ απορροφημένοι να παίζουν Prius Online για να το ταϊσουν. Ιδού ο λόγος που αφήναν το παιδί τους μες στα σκατά και μελανιασμένο στο κλάμα:
Μπράβο σας καμάρια μου. Η δήλωση του πατέρα ήταν ακόμα πιο εκπληκτική: "Ελπίζω στον παράδεισο να μη βασανίζεται τόσο, όσο εδώ". Η θρησκοληψία σε μάρανε ζωάδι.
Στην τελευταία παράγραφο θέλω και μουσικούλα να κάνω θεαματικό κλείσιμο.
Το μύνημα του "Save κάναμε;" ήταν και θα είναι το "παν μέτρον άριστον". Αγαπάμε τα videogames, όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χόμπι. Είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να περάσουμε την ώρα μας αντί να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να ρίξουμε κανα σφουγγάρισμα. Είναι η ενασχόληση που θα μας σώσει από το κάπνισμα και το ποτό (και τον αθλητισμό). Είναι ο λόγος που θα αμελήσουμε να πάμε σουπερμάρκετ ή στο δερματολόγο για τις σπυρούκλες μας (σιγά μη μας κοιτάξει καμία έτσι κι αλλιώς). Αλλά σε καμία περίπτωση ο λόγος να αμελήσουμε να περάσουμε χρόνο με τα άτομα που μας σκέφτονται (αν δε μας σκέφτονται, προτιμούμε τον John Shepard).
Το 'χουμε συζητήσει ήδη πολύ και ήρθε η ώρα να τα πούμε ΟΛΑ. Μισό να ξυπνήσω τον Σιμπλίτσιο. Ξύπνα ρεε, σα ζόμπι κάθεσαι! Ε; Ναι, τι, που, ποιος;
Για το L4D2 θα πούμε ρε! Τι 'ν' παλι τούτο;
Είναι η τελευταία δημιουργία της Valve, θα το κατέτασσα σε horror-FPS και βρίσκεται στην αγορά από τον Νοέμβριο του 2009. Μπορείς να το παίξεις offline ή online παρέα με έως και 4 φίλους σου. Τσέκαρε:
Πωπώωω τι χασαπίλα είναι αυτή;
Ναι ουυυ, gore-ίλα και άγιος ο θεός, τέτοιο χασαποσέρβικο είχα να δω από εποχές Chiller. Είναι από τα παιχνίδια που θα κάναν τη μάνα μου να αναφωνήσει το ιστορικό: "Αυτά έχουν βία, θα τα βλέπεις στον ύπνο σου" (τη δικιολογώ βέβαια, δεν είναι ό,τι πιο νορμάλ να βλέπεις τον οχτάχρονο γιο σου να παίζει Carmageddon άνιωθος). Και είναι εκπληκτικό και από τεχνικής άποψης, γιατί τα ζόμπι δε φέρουν ένα απλό hitbox που ελέγχει πέτυχες/δε πέτυχες, αλλά κάτι πιο πολύπλοκο γιατί ελέγχουν και το σημείο του σώματος για να το κάνουν πιο ρεαλιστικό. Χτυπάς χέρι, πάει χέρι, χτυπάς πόδι, κούτσαυλος το ζόμπι, χτυπάς σώμα, ΝΑ μια τρύπα με το συμπάθειο. Βέβαια θα σου τύχει να χτυπήσεις σώμα και να βγει ώμος, αλλά αρκετά σπάνια για να το συγχωρήσεις. Στον αντίποδα αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η κρεατοθάλασσα, οδήγησε σε πολύ βαριά λογοκρισία από χώρες όπως Αυστραλία και Γερμανία, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ βασίζονται στην πεποίθηση ότι "τα videogames είναι για παιδάκια"... Καλά άστα αυτά, πες μου εσένα τι σου άρεσε.
Εγώ γούσταρα με το key-concept αυτού του παιχνιδιού που είναι η συνεργασία. Πολλές φορές θα βρεθείς σε μειονεκτική θέση λόγω της αριθμητικής υπεροχής των ζόμπι, άλλες φορές θα βρεθείς πεσμένος στο πάτωμα επειδή έφαγες πολύ damage, και άλλες θα βρέθεις εντελώς ανήμπορος από κάποια ικανότητα ενός special infected (θα πούμε πιο κάτω γι' αυτό). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορείς να ελπίζεις στην βοήθεια των συμπαιχτών σου, η οποία είναι κρίσιμη για την κοινή επιβίωση και των τεσσάρων παιχτών. Ακόμα και να τα τινάξεις τελείως τα πέταλα, μπορούν να σε επαναφέρουν με έναν απινιδωτή. Να 'σαι καλά ρε παλικάρι!
Σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαστεί να κάνεις ένα μίνι-συμβούλιο με τους φίλους σου για να σχεδιάσετε μια τακτική, γιατί για να έχουμε χάσει 5 φορές στο ίδιο σημείο ΚΑΤΙ δε κάνουμε σωστά.
Για την ατμόσφαιρα στο voice chat δε το συζητώ: κραυγές, τραγουδάκια, μπινελίκια... Αυτά είναι.. Καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει κάτι που να το κάνει εξαιρετικό;
Βέβαια: η μεγάλη ποικιλία σε πίστες, εχθρούς και εξοπλισμό.
Θα δεις όλα τα πιθανά σκηνικά σε ένα ταξιδάκι στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες: εμπορικά κέντρα, βάλτοι, λούνα παρκ, συναυλιακοί χώροι, φυτείες ζαχαρότευτλων, αστικά σκηνικά και φυσικά το δραματικό τέλος πάνω σε μια γέφυρα σωτηρίας (στη κυριολεξία όμως). Κάθε πίστα έχει τα δικά της πρωτότυπα objectives και τα δικά της εμπόδια. Μεχρι και ακραία καιρικά φαινόμενα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις.
Όσον αφορά τους εχθρούς, είναι η απάντηση σε κάποιον που παραπονιόταν ότι το Prototype έχει 3 είδη NPCs όλα κι όλα. Εδώ θα δεις από απλούς καθημερινούς ανθρώπους μέχρι κλόουν και τύπους με hazmat suits (ανάλογα και με τη πίστα). Αυτοί που νοστιμεύουν πραγματικά τους ζομποκεφτέδες όμως είναι οι special infected. Αυτά είναι ζόμπι με ειδικές ικανότητες όπως να σε τυλίγουν με τη γλώσσα τους ή να φτύνουν επικίνδυνα οξέα ή απλά να γαμούν και να δέρνουν (Tank και Witch).
Στον εξοπλισμό δεν έχεις τίποτα λιγοτερο από ένα πλήρες οπλοστάσιο, από πιστόλια μέχρι πολυβόλα. Τα πιο διασκεδαστικά θα έλεγα όμως ότι είναι τα Throwables (όπως η "βόμβα εμετού") και τα Melee, απ' τα οποία ιδιαίτερη συμπάθεια δείχνω στο τηγάνι: ήταν γαμάτο ν' ακούς αυτό το "ντινγκ! ντινγκ!" στα κεφάλια τους!
Και πόσο διαρκεί το campaign;
Χοντρικά, κάπου στις 10-11 ώρες. Κι από 'κει και πέρα προσπαθεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον κυνηγώντας κάποια τρελά achievements. Οι ιδέες μερικών εξ' αυτών είναι εντελώς impossiblul, πχ άντε κουβάλα ένα άκυρο αγαλματάκι κήπου για ένα ολόκληρο campaign.. :S
Και να μη ξεχάσουμε και τα online modes, εκ των οποίων το πιο ενδιαφέρον θα έλεγα ότι είναι το "Versus" το οποίο σε βάζει στον ρόλο των special infected. Δηλαδή μιλάμε για κάτι αψεγάδιαστο;
Ε, όχι ακριβώς. Προσωπικά απογοητεύτηκα με το τέλος της ιστορίας. Περίμενα κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο το intro που να ολοκληρώνει την ιστορία, και βρήκα κάτι πρόχειρο που αφήνει πολλά ανεξήγητα.
Επίσης εκνευρίστηκα αρκετά με την σχετικά υψηλή δυσκολία. Έριξα τόσα γαμοσταυρίδια στο Normal, που το Hard με Realism Mode on είναι απλησίαστο.
Και δε μπορώ να μην αναφερθώ στην ψιλοκλισέ ιστορία "ξεσπάει-ιός-που-μετατρέπει-τους-πάντες-σε-ζόμπι-και-ο-στρατός-ξεκινάει-βομβαρδισμούς-αγνοώντας-ότι-υπάρχουν-και-μερικά-κααααλά-παιδιά":
Μάααλιστα...
Και τέλος πάρε και το καθιερωμένο cover art.
Κάτσε ρε, τιμή δε μου πες!
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΩ, ΕΝΤΑΞΕΙ;;;;;
ΥΓ: Μ' όλα αυτά μου 'ρθε φλας μπακ από καμιά δεκαετία πριν. Μπαίνει η καθηγήτρια αγγλικών στο δωμάτιο και αναφωνεί ο θεούλης-συμμαθητής: "Ωραία φτιάξατε τα μαλλιά σας, τώρα δεν είστε σα ζόμπι".
Έζησα την πραγματικότητα του να είσαι ηλίθια γκόμενα που επί δύο ώρες στο λεωφορείο περηφανεύεσαι για το πόσα chips έχεις στο Facebook Poker και να το βουλώνεις όταν βρίσκει ευκαιρία να σου μιλήσει επ'αυτού ο λιγουροσαραντάρης.
Μέτρούσα τις μπουκιές της Τζούλιας στο δελτίο του Star.
Έριχνα 25978 γαμοσταυρίδια την ημέρα για την έλλειψη ευρυζωνικότητας (ενσύρματης και ασύρματης) στο χωριό μου.
Είδα 3 ταινίες με Μωυσή και 2 με Χριστό. Καλύτερη ήταν εκείνη του Μελ Γκίμπσον γιατί ένιωθα πολύ γαμάτος που καταλάβαινα 1 στα 5 λατινικά που άκουγα.
Ξόδεψα ενελέητα μπαταρίες λιθίου παίζοντας αυτό και αυτό. Για το πρώτο θα αναφέρω μόνο ότι το δυσκολότερο σημείο ήταν τα γιαπωνέζικα μενού. Για το δεύτερο, μάλλον πρόκειται για την "mobile-έκδοση-πλήρους-παιχνιδιού-με-σκοπό-την-προώθηση" του Anno 1404. Αποτέλεσμα: πλήρης αποτυχία, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας επαναλαμβανόμενος πονοκέφαλος.
Έχασα 8€ στη πόκα.
Τερμάτισα το Sacred (επιτέλους). Θα εμμείνω σε όσα είχα πει σε παλιότερο άρθρο, προσθέτοντας ότι ενθουσιάστηκα από την τροπή της πλοκής προς το τέλος, άλλα απογοητεύτηκα από το πόσο εύκολο ήταν.
Είδα το Left 4 Dead 2 να έχει νέα μειωμένη τιμή μετά το Midweek Madness η οποία και πάλι είναι 35% μικρότερη της αρχικής. FFFFFFUUUU-
ΥΓ: Υπήρχε κι άλλος που έλεγε "ο Πάσχας" αντί "το Πάσχα" όταν ήταν μικρός επειδή αγνοούσε ότι είναι εβραϊκή άκλιτη λέξη (που btw δεν έχει και καμία σχέση με την Ανάσταση);
