Κοιτάξτε τι έστησε ένας διευθυντής παιδικής χορωδίας στο Milwaukee των ΗΠΑ:
Όχι μόνο εφτιαξε παράσταση με το τραγούδι των τίτλων από το Portal, "Still Alive" (με εξαιρετική σκηνική παρουσία) αλλά προηγουμένως ΤΟΥΣ RICKROLLARE ΚΙΟΛΑΣ!!
Epic win.
ΥΓ: Θυμάστε τι τραγουδούσαμε εμείς στις σχολικές εορτές; "Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του" ή άντε στη καλύτερη κανά Χατζηδάκι αν ο καθηγητής ήταν αριστερός και gay.
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011
Χεσοκλανίδια (F.E.A.R. Review)
Ω, ναι, ξαραχνιάσαμε το dashboard του μπλογκακίου, μετά από πέντε μήνες newfaggotry, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΣΤ!
Σήμερα θ' ασχοληθούμε μεεεε...
F.E.A.R.
Ναι, πρήξτε μου το μπούτσο, βγήκε το 3 και 'γώ έπαιξα το 1. Θα κάτσετε να διαβάσετε τη βαρυσήμαντη άποψη μου. Μιλάμε για ένα από τα πιο γνωστά fps, εσοδείας 2006 αν θυμάμαι καλά, που προσπαθεί να ενσωματώσει το στοιχείο του thrilla στα ενδιάμεσα του πιστολιδίου. Τα καταφέρνει; Ω, βέβαια, είναι καθαρό χεσοκλανίδι. Ο κεντρικός "κακός" βασίζεται στο κλασικό μοτίβο "νιάνιαρο με τρελές ψυχικές ικανότητες που εμφανίζεται στο άκυρο και μακελεύει αβέρτα" σαν το κοριτσάκι του The Ring ένα πράμα, ή σαν το άλλο το κούτσκο απ' το The Grudge. Στην περίπτωση μας έχουμε την Alma, ένα ανθρώπινο πειραματόζωο με τηλεπαθητικές ικανότητες, η οποία ζητά απ' τον γιόκα της, Paxton Fettel να την σώσει από τις εγκαταστάσεις της κακιάς Armacham Corporation. Ο Paxton (άκου όνομα) όμως τα κάνει πουτάνα υγροποιώντας μαλακούς ιστούς οποιουδήποτε υπαλληλάκου βρει μπροστά του, και εκεί έρχεται ο πρωταγωνιστής, μέλος της F.E.A.R. (First Encounter Assault Recon, κάτι ανάμεσα σε ΔΙ.Α.Σ. και GhostBusters) για να τον κυνηγήσει. Και εκεί ξεκινάν τα προβλήματα, η ιστορία παρουσιάζεται πολύ κακά, ούτε ένα cutscene, ούτε λίγο σοβαρό voice acting, το μόνο που μπορείς να κάνεις για να παρακολουθήσεις την ιστορία είναι να ακούς κάτι ηχογραφημένα logs σε λαπτοπάκια με διαλόγους των χαρακτήρων. Εγώ βαριόμουν και μέχρι το τέλος δεν είχα καταλάβει χριστό, από το άρθρο της wiki μπήκα στο νόημα.
Από οπτικής απόψεως έμεινα ικανοποιημένος, υπήρξαν 2 σημεία που ξεχώρισαν:
Από gameplay χάνει. Μόνο η ΑΙ αξίζει, η οποία σού δίνει πραγματικά δύσκολες μάχες. Τα botάκια εφαρμόζουν ομαδικές τακτικές και δε χαρίζουν κάστανα. Καλύπτουν ο ένας τον άλλον, είναι πιο επιθετικοί όταν είναι πολλοί σε αριθμούς και πιο συντηρητικοί όταν λιγοστεύουν. Όταν πας να διαλέξεις επίπεδο δυσκολίας επισημαίνεται ότι το τελευταίο είναι "μόνο για μαζοχιστές", δε 'ν' τυχαίο. Το δυνατό χαρτί του παίχτη είναι το slo mo, αυτοεπεξηγητικό πιστεύω, το 'χουμε ξαναδεί κι αλλού, μην επεκταθούμε. Στα όπλα δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, 10 μάρκες πιστολάκια, 12 μάρκες smg, άλλες 7 shotguns και ξύστα με γκασμά. Μέσα σ' όλο αυτό μου βάλαν και meele attacks, ανάθεμα με αν τα χρησιμοποιησα μία φορά. Εχθρούς επίσης θα βλέπεις συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους λακέδες της Armacham, αλλά το χειρότερο απ 'ολα είναι το level design. Εκνευριστικές πίστες, όλες ακολουθούν το "μπλοκαρισμένη πόρτα - βρες ένα παράδρομο", πολύ μικρή διακοσμητική ποικιλία, όλη την ώρα αναρωτιέσαι "ρε μήπως έχω ξαναπεράσει από 'δώ;", δεν υπάρχει κανενός είδους βοήθεια στην πλοήγηση και χάνεσαι έυκολα. Σκηνικά σαν το παρακάτω θα βλέπετε συνεεεέχεια...
"Εν τέλει ν' ασχοληθούμε;", θα μου πείτε. Και θα σας απαντήσω σε άπταιστα ελληνικά: "Μμμ, μμ". Για 9 ευρουλάκια, ντέφι να γίνει, μπορεί το 2 να 'ναι καλύτερο.
Σήμερα θ' ασχοληθούμε μεεεε...
F.E.A.R.
Ναι, πρήξτε μου το μπούτσο, βγήκε το 3 και 'γώ έπαιξα το 1. Θα κάτσετε να διαβάσετε τη βαρυσήμαντη άποψη μου. Μιλάμε για ένα από τα πιο γνωστά fps, εσοδείας 2006 αν θυμάμαι καλά, που προσπαθεί να ενσωματώσει το στοιχείο του thrilla στα ενδιάμεσα του πιστολιδίου. Τα καταφέρνει; Ω, βέβαια, είναι καθαρό χεσοκλανίδι. Ο κεντρικός "κακός" βασίζεται στο κλασικό μοτίβο "νιάνιαρο με τρελές ψυχικές ικανότητες που εμφανίζεται στο άκυρο και μακελεύει αβέρτα" σαν το κοριτσάκι του The Ring ένα πράμα, ή σαν το άλλο το κούτσκο απ' το The Grudge. Στην περίπτωση μας έχουμε την Alma, ένα ανθρώπινο πειραματόζωο με τηλεπαθητικές ικανότητες, η οποία ζητά απ' τον γιόκα της, Paxton Fettel να την σώσει από τις εγκαταστάσεις της κακιάς Armacham Corporation. Ο Paxton (άκου όνομα) όμως τα κάνει πουτάνα υγροποιώντας μαλακούς ιστούς οποιουδήποτε υπαλληλάκου βρει μπροστά του, και εκεί έρχεται ο πρωταγωνιστής, μέλος της F.E.A.R. (First Encounter Assault Recon, κάτι ανάμεσα σε ΔΙ.Α.Σ. και GhostBusters) για να τον κυνηγήσει. Και εκεί ξεκινάν τα προβλήματα, η ιστορία παρουσιάζεται πολύ κακά, ούτε ένα cutscene, ούτε λίγο σοβαρό voice acting, το μόνο που μπορείς να κάνεις για να παρακολουθήσεις την ιστορία είναι να ακούς κάτι ηχογραφημένα logs σε λαπτοπάκια με διαλόγους των χαρακτήρων. Εγώ βαριόμουν και μέχρι το τέλος δεν είχα καταλάβει χριστό, από το άρθρο της wiki μπήκα στο νόημα.
Από οπτικής απόψεως έμεινα ικανοποιημένος, υπήρξαν 2 σημεία που ξεχώρισαν:
- Τα particle effects: είναι μη πεις ότι πυροβολείς, θα γεμίσει ο τόπος ο τόπος σπίθες και σκόνες. Αλλά μιλάμε για σκόνη. Με 2 εισπνοές Aerolin σε κάθε πίστα πρέπει να είσαι. Προσδίδει ρεαλισμό παρόλαυτά.
- Το parallax mapping: Εκεί έμεινα μαλάκας. Είναι αυτό το κόλπο που κάνουν για να δίνουν βάθος σε επίπεδες επιφάνειες. Να κάνω τρύπες σε τοίχους και να αναρωτιέμαι, "έχουν destructible επιφάνειες;" και να κάθομαι να το χαζέυω και να αναρωτιέμαι πως το κάναν...
Από gameplay χάνει. Μόνο η ΑΙ αξίζει, η οποία σού δίνει πραγματικά δύσκολες μάχες. Τα botάκια εφαρμόζουν ομαδικές τακτικές και δε χαρίζουν κάστανα. Καλύπτουν ο ένας τον άλλον, είναι πιο επιθετικοί όταν είναι πολλοί σε αριθμούς και πιο συντηρητικοί όταν λιγοστεύουν. Όταν πας να διαλέξεις επίπεδο δυσκολίας επισημαίνεται ότι το τελευταίο είναι "μόνο για μαζοχιστές", δε 'ν' τυχαίο. Το δυνατό χαρτί του παίχτη είναι το slo mo, αυτοεπεξηγητικό πιστεύω, το 'χουμε ξαναδεί κι αλλού, μην επεκταθούμε. Στα όπλα δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία, 10 μάρκες πιστολάκια, 12 μάρκες smg, άλλες 7 shotguns και ξύστα με γκασμά. Μέσα σ' όλο αυτό μου βάλαν και meele attacks, ανάθεμα με αν τα χρησιμοποιησα μία φορά. Εχθρούς επίσης θα βλέπεις συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους λακέδες της Armacham, αλλά το χειρότερο απ 'ολα είναι το level design. Εκνευριστικές πίστες, όλες ακολουθούν το "μπλοκαρισμένη πόρτα - βρες ένα παράδρομο", πολύ μικρή διακοσμητική ποικιλία, όλη την ώρα αναρωτιέσαι "ρε μήπως έχω ξαναπεράσει από 'δώ;", δεν υπάρχει κανενός είδους βοήθεια στην πλοήγηση και χάνεσαι έυκολα. Σκηνικά σαν το παρακάτω θα βλέπετε συνεεεέχεια...
"Εν τέλει ν' ασχοληθούμε;", θα μου πείτε. Και θα σας απαντήσω σε άπταιστα ελληνικά: "Μμμ, μμ". Για 9 ευρουλάκια, ντέφι να γίνει, μπορεί το 2 να 'ναι καλύτερο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)