Πολύ DLC πλάκωσε...

Αυτή η εβδομάδα μας βρήκε με μερικά updates από παιχνίδια που είχαμε καλύψει στο παρελθόν.

Το πρώτο που δοκίμασα ήταν αυτό για το Trine και ήτανε λούτσες μπλε και καραφλές. Πάει το voice narrating που μας είχε αρέσει, πάει η ιστορία, πανε τα γραφικά, πάνε όλα. Τσεκάρετε textures:

Ανεκδιήγητο. Πως σε κάποιους πολύ αδύνατους ανθρώπους λέμε "μετράω τα πλευρά σου", ε, εδώ "μετράω τα textures σου". Για level design δε το συζητάμε. Μια μέρα πήγε ο designer της FrozenByte τον τρίχρονο γιο του στο γραφείο και του είπε: "Κοίτα Γιωργάκη, αυτό είναι το engine που φτιάξαμε το Trine". "Μπλα μπα ντα ντα, πατάω κουμπάκια, μπουφ!". Και έτοιμο το update.



To άλλο που δοκίμασα ήταν το update του Left 4 Dead 2. Αρκετά χορταστικό θα έλεγα. Ένα ολόκληρο campaign που καλύπτει το κενό ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο του αρχικού παιχνιδιού, και βρίσκει τους ηρωές μας να κάνουν μια στάση με το τουτού για τσιτσί και κατούρημα.


(από το 2:40 και μετά ξεκινάει το Ζόμπι και Σκατίλα: Μια σχέση με πάθος)

Αρκετό το νέο content (ζομπίδια που κάνουν drop και ένα νέο multiplayer mode) και αρκετό καρδιοχτύπι (κυρίως για να προλάβω τον αγαπητό μας Λανσελότο που ήταν σα να 'χε νέφτι στο ποπό) . Ο πολύς ντόρος σχετικά με το update ήταν οι φήμες για την συνάντηση με τους ήρωες από το αρχικό Left 4 Dead, και λέγαμε "πωπω, λες να 'χει κανα 8-player co-op???". Τσουκ είναι η απάντηση, παίζουν απλά τον ρόλο του npc. Τελική μου ετυμηγορία: "Ε, αφού είναι τζάμπα."