Ελληνικό Ροκ

Βαριόμουν σήμερα κι είπα να κάνω ένα τρολ-ποστ για το πόσο τρελές ροκιές έχουμε στην Ελλάδα (ξεφεύγοντας για άλλη μια φορά απ' το θέμα του μπλογκ).
Πάρτε μια πρώτη γεύση:



Πώπω μιλάμε για τρελή ροκιά, μου 'ρθε να κοπανήσω το κεφάλι μου στο τοίχο από τη πόρωση. Βασίλη είσαι πολύ ροκ και σ' έχει φοβηθεί το μάτι μας. Τέρμα οι ενισχυτές, ανατροπή και κοινωνικός παραγκωνισμός στο στίχο από τον άνθρωπο που, ενώ όλοι οι άλλοι στέλνουν χαιρετίσματα και ευχές για τυπικούς λόγους, αυτός τα κανε τραγούδια και κέρδισε μια μονιμοποίηση στο φεστιβάλ της κνε.
Πάμε για το επόμενο:



Άλλο ένα κομμάτι που θα άκουγα άνετα σε αμερικανικό στριπτιτζάδικο και μας μιλάει για το πόσο βαρύμαγκες και αποβεβλημένοι από την κοινωνία αισθάνονται οι ροκάδες. Εδώ μια παρένθεση: είμαι ο μόνος που θυμάται στο μάθημα της έκθεσης σε συζήτηση για τις "υποκουλτούρες" να αναφέρεται ο όρος "ροκαμπίλι"; ΡΟΚΑΜΠΙΛΙ;;; Ο Χριστός κι η Παναγία, πόσο lame μουρλόγεροι ήταν αυτοί που γράψαν τα βιβλία μας πριν από 30 χρόνια;;;; Εν πάση περιπτώση, σε νιώσαμε Αντώνη. Μαζί σου. Νεξτ.



Σόρρυ αλλά αυτόν τον ΤΡΕΛΟ ΡΟΚΑ, δε θα μπορούσα να μη τον σχολιάσω. Έκανε καριέρα με το όνομα "Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ". Κι ήτανε πολύ cool και γαμάτος γιατί... είχε ψηλά ρεβέρ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΕΒΕΡ! Οχι, ψέματα, μου 'χανε πει (κι αν κάνω λάθος δε φταίω εγώ) ότι αυτός ο μοδιστρικός όρος αναφέρεται στην τσάκιση στο μπατζάκι.

Δε ξέρω Στάθη μου, και 'γω την ίδια απορία έχω.

Και επειδή έχω αρχίσει να rage-άρω άσχημα μερικούς, να φτάσω στο point μου.

• Πρώτον: κάτι που με τα διεθνή στάνταρ ακούγεται σαν μπαλάντα, rock 'n' roll, country, blues και στη καλύτερη περίπτωση μουσική για στριπτιτζάδικα, ΜΗ ΤΟ ΛΕΣ ΡΟΚ μόνο και μόνο για να απλουστεύσεις τα πράματα. Αυτή η ημιμάθεια έιναι που μας έχει κάνει να θεωρούμε τον Χατζηγιάννη hard rock και τους Onirama heavy metal. Δε θεωρείς χαζούς τους Αμερικανούς που χρησιμοποιούν ίντσες και γαλόνια, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος χρησιμοποιεί μέτρα και λίτρα; Ακριβώς στην ίδια θέση είσαι.

• Δεύτερον: εάν πάλι συνεχίζεις να το βαφτίζεις ροκ για να εκφράσεις το πόσο επαναστάτης είσαι, καταλήγεις μια μετριότητα. Πες μου για μπάφους και σατανάδες ρε παιδί μου, πες μου πράματα που ως έφηβος θα τα άκουγα κρυφά από φόβο. Οδοντόβουρτσες και σαπούνια "Καραβάκι" θα τα άκουγα κρυφά από ντροπή. Εξάλλου μ' αυτό το σκεπτικό ο Βαμβακάρης είναι πολύ πιο ροκ απ' όσο ποτέ θα γίνεις εσύ.

• Τρίτον: Όποιος ξαναχρησιμοποιήσει την έκφραση "γερόλυκος του ελληνικού ροκ" θα είναι ένα fail με πόδια.

Για κατακλείδα, σας έχω την μοναδική "ροκιά" που δε προσπάθησε να περάσει για ροκιά, αλλά για χιούμορ και έτσι ακριβώς το εξέλαβα και 'γώ.



Αυτά, καλή χώνεψη.