Ε; Ναι, τι, που, ποιος;
Για το L4D2 θα πούμε ρε!
Τι 'ν' παλι τούτο;
Είναι η τελευταία δημιουργία της Valve, θα το κατέτασσα σε horror-FPS και βρίσκεται στην αγορά από τον Νοέμβριο του 2009. Μπορείς να το παίξεις offline ή online παρέα με έως και 4 φίλους σου. Τσέκαρε:
Πωπώωω τι χασαπίλα είναι αυτή;
Ναι ουυυ, gore-ίλα και άγιος ο θεός, τέτοιο χασαποσέρβικο είχα να δω από εποχές Chiller. Είναι από τα παιχνίδια που θα κάναν τη μάνα μου να αναφωνήσει το ιστορικό: "Αυτά έχουν βία, θα τα βλέπεις στον ύπνο σου" (τη δικιολογώ βέβαια, δεν είναι ό,τι πιο νορμάλ να βλέπεις τον οχτάχρονο γιο σου να παίζει Carmageddon άνιωθος). Και είναι εκπληκτικό και από τεχνικής άποψης, γιατί τα ζόμπι δε φέρουν ένα απλό hitbox που ελέγχει πέτυχες/δε πέτυχες, αλλά κάτι πιο πολύπλοκο γιατί ελέγχουν και το σημείο του σώματος για να το κάνουν πιο ρεαλιστικό. Χτυπάς χέρι, πάει χέρι, χτυπάς πόδι, κούτσαυλος το ζόμπι, χτυπάς σώμα, ΝΑ μια τρύπα με το συμπάθειο. Βέβαια θα σου τύχει να χτυπήσεις σώμα και να βγει ώμος, αλλά αρκετά σπάνια για να το συγχωρήσεις. Στον αντίποδα αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η κρεατοθάλασσα, οδήγησε σε πολύ βαριά λογοκρισία από χώρες όπως Αυστραλία και Γερμανία, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ βασίζονται στην πεποίθηση ότι "τα videogames είναι για παιδάκια"...
Καλά άστα αυτά, πες μου εσένα τι σου άρεσε.
Εγώ γούσταρα με το key-concept αυτού του παιχνιδιού που είναι η συνεργασία. Πολλές φορές θα βρεθείς σε μειονεκτική θέση λόγω της αριθμητικής υπεροχής των ζόμπι, άλλες φορές θα βρεθείς πεσμένος στο πάτωμα επειδή έφαγες πολύ damage, και άλλες θα βρέθεις εντελώς ανήμπορος από κάποια ικανότητα ενός special infected (θα πούμε πιο κάτω γι' αυτό). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορείς να ελπίζεις στην βοήθεια των συμπαιχτών σου, η οποία είναι κρίσιμη για την κοινή επιβίωση και των τεσσάρων παιχτών. Ακόμα και να τα τινάξεις τελείως τα πέταλα, μπορούν να σε επαναφέρουν με έναν απινιδωτή. Να 'σαι καλά ρε παλικάρι!
Σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαστεί να κάνεις ένα μίνι-συμβούλιο με τους φίλους σου για να σχεδιάσετε μια τακτική, γιατί για να έχουμε χάσει 5 φορές στο ίδιο σημείο ΚΑΤΙ δε κάνουμε σωστά.
Για την ατμόσφαιρα στο voice chat δε το συζητώ: κραυγές, τραγουδάκια, μπινελίκια... Αυτά είναι..
Καλά όλα αυτά, αλλά υπάρχει κάτι που να το κάνει εξαιρετικό;
Βέβαια: η μεγάλη ποικιλία σε πίστες, εχθρούς και εξοπλισμό.
Θα δεις όλα τα πιθανά σκηνικά σε ένα ταξιδάκι στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες: εμπορικά κέντρα, βάλτοι, λούνα παρκ, συναυλιακοί χώροι, φυτείες ζαχαρότευτλων, αστικά σκηνικά και φυσικά το δραματικό τέλος πάνω σε μια γέφυρα σωτηρίας (στη κυριολεξία όμως). Κάθε πίστα έχει τα δικά της πρωτότυπα objectives και τα δικά της εμπόδια. Μεχρι και ακραία καιρικά φαινόμενα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις.
Όσον αφορά τους εχθρούς, είναι η απάντηση σε κάποιον που παραπονιόταν ότι το Prototype έχει 3 είδη NPCs όλα κι όλα. Εδώ θα δεις από απλούς καθημερινούς ανθρώπους μέχρι κλόουν και τύπους με hazmat suits (ανάλογα και με τη πίστα). Αυτοί που νοστιμεύουν πραγματικά τους ζομποκεφτέδες όμως είναι οι special infected. Αυτά είναι ζόμπι με ειδικές ικανότητες όπως να σε τυλίγουν με τη γλώσσα τους ή να φτύνουν επικίνδυνα οξέα ή απλά να γαμούν και να δέρνουν (Tank και Witch).
Στον εξοπλισμό δεν έχεις τίποτα λιγοτερο από ένα πλήρες οπλοστάσιο, από πιστόλια μέχρι πολυβόλα. Τα πιο διασκεδαστικά θα έλεγα όμως ότι είναι τα Throwables (όπως η "βόμβα εμετού") και τα Melee, απ' τα οποία ιδιαίτερη συμπάθεια δείχνω στο τηγάνι: ήταν γαμάτο ν' ακούς αυτό το "ντινγκ! ντινγκ!" στα κεφάλια τους!
Και πόσο διαρκεί το campaign;
Χοντρικά, κάπου στις 10-11 ώρες. Κι από 'κει και πέρα προσπαθεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον κυνηγώντας κάποια τρελά achievements. Οι ιδέες μερικών εξ' αυτών είναι εντελώς impossiblul, πχ άντε κουβάλα ένα άκυρο αγαλματάκι κήπου για ένα ολόκληρο campaign.. :S
Και να μη ξεχάσουμε και τα online modes, εκ των οποίων το πιο ενδιαφέρον θα έλεγα ότι είναι το "Versus" το οποίο σε βάζει στον ρόλο των special infected.
Δηλαδή μιλάμε για κάτι αψεγάδιαστο;
Ε, όχι ακριβώς. Προσωπικά απογοητεύτηκα με το τέλος της ιστορίας. Περίμενα κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο το intro που να ολοκληρώνει την ιστορία, και βρήκα κάτι πρόχειρο που αφήνει πολλά ανεξήγητα.
Επίσης εκνευρίστηκα αρκετά με την σχετικά υψηλή δυσκολία. Έριξα τόσα γαμοσταυρίδια στο Normal, που το Hard με Realism Mode on είναι απλησίαστο.
Και δε μπορώ να μην αναφερθώ στην ψιλοκλισέ ιστορία "ξεσπάει-ιός-που-μετατρέπει-τους-πάντες-σε-ζόμπι-και-ο-στρατός-ξεκινάει-βομβαρδισμούς-αγνοώντας-ότι-υπάρχουν-και-μερικά-κααααλά-παιδιά":
Το 'χουμε ξαναδεί και στο Resident Evil 3 και στο 28 Εβδομάδες Μετά.
Μάααλιστα...
Και τέλος πάρε και το καθιερωμένο cover art.
Κάτσε ρε, τιμή δε μου πες!
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΩ, ΕΝΤΑΞΕΙ;;;;;
ΥΓ: Μ' όλα αυτά μου 'ρθε φλας μπακ από καμιά δεκαετία πριν. Μπαίνει η καθηγήτρια αγγλικών στο δωμάτιο και αναφωνεί ο θεούλης-συμμαθητής: "Ωραία φτιάξατε τα μαλλιά σας, τώρα δεν είστε σα ζόμπι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Άντε, πες και συ τη μαλακία σου...