Πωπωωωω διάβασμα που 'ριξα και φέτος...

Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος, βιώσαμε αυτό που λέγεται "Εξεταστική Ιουνίου". Για κάποιους είναι η υπενθύμιση οτί ανήκουν και σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα (είτε αυτό λέγεται Γυμνάσιο/Λύκειο, είτε Πανεπιστήμιο) και γιορτάστηκε δεόντως στο Facebook με γκρουπάκια του στιλ "Eksatastiki, periodos strosimatos kolou :PpppppP" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, πρωτότυπα πάνω απ' όλα, και ευφάνταστα ονόματα. Για κάποιους βέβαια μια σκέψη μόνο ταλάνιζε το μυαλό: τι να παίζω στο 80% του χρόνου διαβάσματος (που εκ των προτέρων ξέρουμε οτι είναι χάζεμα (τώρα θα με μάθω;)).

Ιδού λοιπόν οι λύσεις:

Grim Fandango

Δυο λέξεις μόνο: Ανάλυση VGA. Holly fucking shit. Δε μπορώ να πιστέψω ότι βγαίναν οθόνες με 640x480 και ήταν και ευχαριστημένοι. Κι όμως. Σαν παιχνίδι καθεαυτό δε νομίζω ότι χρειάζεται πολλές συστάσεις, πρόκειται για το κλασικό adventure εσοδείας 1998. "Και έπαιζε στο μηχάνημα σου" θα μου πεις; "Μετά βίας" θα σου απαντήσω εγώ. Ο ήχος έπεφτε σε endless loop όποτε του καβλώσει, πήγαινε στο mute αν έβγαινες στο μενού, κολλούσαν οι διαλόγοι, και καμια φορά κράσαρε και τελείως (λόγω ασυμβατότητας όλα αυτά, native έπαιζε σε Windows 98/2000). Χαλάλι θα έλεγα, καθότι μιλάμε για έναν θρύλο. Το σκηνικό είναι στημένο σε έναν ενδιάμεσο κόσμο ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και Παραδείσου/Κολάσεως, ο οποίος κατοικείται από πνεύματα (που είναι όλοι μάστορες!) και ψυχές που δουλεύουν για να κερδίσουν ένα εισιτήριο στην επόμενη (αιώνια) ζωή. Η ιστορία ακολουθεί τον ήρωα, Manny Calavera στην προσπάθεια του να αποκτήσει το δικό του εισιτήριο, να νικήσει την μαφία του Κόσμου των Νεκρών και να συναντήσει την αγαπημένη του Mercedes (όχι τη μάρκα ρε, όνομα είναι). Αστείοι χαρακτήρες, ζωντανοί διάλογοι, αλλά την παράσταση κλέβει σίγουρα ο Glottis με τον παρορμητικό του χαρακτήρα. Πάρτε μάτι:



Θεούλης ο τύπος...



Max Payne και Max Payne 2: The Fall of Max Payne

Πιστεύω κάνω καλά που τα βάζω στο ίδιο καλάθι, γιατί πάνω κάτω τα ίδια είδαμε. Action/3rd person shooters και τα δύο, εσοδείας 2001 το ένα και 2003 το άλλο, τα οποία αφήσαν το στίγμα τους στην ιστορία του gaming. Η καινοτομία που τα έκανε διάσημα ήταν το bullet time, το να μπορείς δηλαδή να φρενάρεις τον χρόνο και να βλέπεις τις σφαίρες να πηγαίνουν σιγούλια σιγούλια και τελοσπάντων να έχεις καλύτερες αντιδράσεις. Ο πιο εύκολος τρόπος για να το περιγράψεις αυτό είναι "σαν Matrix". Τώρα με καταλάβαν όλοι. Εγώ πάντως πιο πολύ γούσταρα με το story-telling αλά graphic novel. Κάθε λίγο πετάγονταν απολαυστικές σκηνές ζωγραφισμένες σε στιλ κόμικ με φουσκίτσες και τα ρέστα που εξηγούσαν την ιστορία και εννοείται συνοδεύονταν από μπόλικο voice acting. Τσεκάρε:

Η εκφραστική δεινότητα δε του συγγραφέα αξεπέραστη και πολύ film noir να 'ουμ. Η ιστορία του πρώτου αρχικά μου 'χε θυμίσει υπερβολικά το Punisher: "μου σκοτώσαν την οικογένεια και θα πάρω εκδίκηση". Αλλά όσο βλέπεις να μπλέκονται στημένες δολοφονίες, μαφιόζοι, σατανιστές, ναρκωτικά, μυστικά στρατιωτικά project και δε συμμαζέυεται, λες "ΟΚ, καμία σχέση". Ειδικά οι psychedelic πιστές μέσα στους εφιάλτες και τις μαστούρες του Max είναι για βραβείο. Μόνο μια ένσταση έχω:

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΦΑΤΣΑ ΣΟΥ;;;;!!!;;;
Το δεύτερο μέρος θα το χαρακτήριζα έως και αδιάφορο, αν και είδαμε αρκετές βελτιώσεις στον τεχνικό τομέα: το φεγγαρόφως ανακλούσε στο υγρό τσιμέντο, υπήρχε μια ψιλή από φυσική και οι σφαίρες ακούγονταν πολύ πιο ρεαλιστικές. Η ιστορία στα διαφημιστικά χαρακτηριζόταν "love story"... Μμμ ναι, ΟΚ... Το μόνο ίσως ενδιαφέρον κομμάτι του παιχνιδιού ήταν όταν αναλάμβανες για λίγο το ρόλο της "έτσι", της Mona Sax, που κατά κάποιο περίεργο αλλά και αναπόφευκτο τρόπο μου 'φερε στο μυαλό την Candy Suxxx από το GTA: Vice City. Τη θυμάστε; Να σας τη θυμίσω:

Θεά η τύπισσα, ένας ζωντανός ύμνος στα πολυμερή ανάμεσα σε γαλακτοφόρους αδένες.



APB Beta

Σας το 'χα πει. Το περιμένατε. Και τώρα θέλετε τις εντυπώσεις μου. Τις θετικές μου τις έχετε δει ήδη σε προηγούμενο άρθρο. Για να με βοηθήσουν λίγο ακόμα, δημοσίευσαν και αυτό σήμερα:



Ασφαλώς αποσιωπούν ότι το match making system τους είναι σκατά. Ή θα σε ξεσκίσουν ή θα τους ξεσκίσεις. Αποσιωπούν πόσο μονότονες είναι η αποστολές. Αποσιωπούν πόσο περίπλοκο είναι το leveling system. Δώστε βάση: υπάρχει το organisation level που δείχνει πόσο έχεις δουλέψει για ένα faction, διάφορα role level που ανεβαίνουν... ανάθεμά με κι αν κατάλαβα, το threat level που δείχνει σε πόσο "καλή φόρμα" είσαι, achievments που ξεκλειδώνουν όταν.... έλα μου ντε, και το overall rank που γενικά δείχνει πόσα από τα νιάτα σου έχεις φάει σ' αυτό το παιχνίδι. Πως λέει η διαφήμιση του Insignia "'Εχω ξαναδεί τέτοια συστήματα, αλλά όχι σε αμάξι", εγώ θα πώ: "Έχω δει και χειρότερα (Oblivion), αλλά όχι σε action game".
Τρελό respect πάντως δίνω στο customization. Δεν υπάρχει εκατοστό του σώματος (και του αμαξιού σου) που να μην είναι όπως το επέλεξες εσύ να είναι. Μέχρι και δικό σου γκραφίτι και μουσικό θέμα έχεις. Ουάου. Και ήρθε η ώρα να καμαρώσω:

Γαμεί ε; Παρεπιπτόντως κυκλοφορεί μεθαύριο στην Ευρώπη (ναι, εννοώ και Ελλάδα). "Δηλαδή να τρέξουμε να το πάρουμε;" Δε ξέρω, ας τους εξηγήσει κάποιος οτι τα 50 δολάρια ΔΕΝ είναι 50 ευρώ και βλέπουμε. Αν ακολουθήσει τα βήματα του Global Agenda και σταματήσει τις μηνιαίες συνδρομές, θα το σκεφτώ ακόμα σοβαρότερα.

Γι' αυτό εχετε δρόμο ακόμα να φτάσετε την παιχνιδαρότητα του TF2. Νιώστε.