Σπλινάντερο Cell

Σιμπλιτσάκοοοο, ξύπνα ρε ζώο, έχουμε review!!
Τι πάλι;
Το Splinter Cell.
Το Conviction;
Όχι, το original. Και ναι ναι είναι το κλασσικό μου κόμπλεξ που θέλω να παίξω ένα καινούριο παιχνίδι που πάντα είναι το 3ο-4ο μιας σειράς και αντιμετωπίζω το αιώνιο ερώτημα: "Κι αν πρέπει να ξέρω την ιστορία από τα προηγούμενα;"
Και για πες εντυπώσεις...
Ένα πράμα θα πω, ΑΛΗΤΕΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ GAME REVIEWERS! Ποιος πήγε και του έβαλε 91/100 στο Metacritic και με πήρε στο λαιμό του;;;
Γιατί, τόσο χάλια ήταν;
Όχι, κακό δεν ήταν, αλλά και για 91 ΔΕΝ ήταν.
Για πάρτα από την αρχή.
ΟΚ, ξεκινάμε με το καθιερωμένο τρέιλερ.



Εντάξει πήρατε μια ιδέα. Ένας μαυροφορεμένος τύπος αλά Τομ Κρουζ στο Mission Impossible και τέτοια. Το σενάριο μπορώ να πω ότι είναι από τα δυνατά σημεία του. Μια παραστρατιωτική κινεζική οργάνωση που προσπαθεί να στήσει την σκηνή του Τρίτου Παγκοσμίου πολέμου απ' την μια μεριά, και ο καλός Αμερικανός πράκτορας της NSA, εν ονόματι Sam Fisher που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο απ' την άλλη. Κατασκοπικές ταινίες να πω την αλήθεια ποτέ δε μ' αρέσαν, αλλά εδώ τουλάχιστον είχα 28 ώρες να καταλάβω το σενάριο. Πάντως στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης.
Από παρουσίαση/τεχνικό τομέα;
Εδώ δε θα είμαι τόσο ευγενικός. Γραφικά θα έλεγα γενικά καλά και θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση το animation της φωτιάς (δεδομένης της ηλικίας πάντα). Το κακό είναι ότι σπανίως απολαμβάνεις τα χρώματα γιατί 80% του χρόνου έχεις το night vision και καταλήγεις να αισθάνεσαι σαν κουκουβάγια. Εκτός απ' αυτό το πταίσμα, έχουν γίνει και μεγάλες μαλακίες. Πόσες φορές έχετε εκνευριστεί σε ταινίες που ξένοι μιλάνε αγγλικά ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ αλλά με προφορά; Ε, το Splinter Cell είναι άλλη μια απ' αυτές τις φορές. Θα ακούσεις αγγλικά με γεωργιανή προφορά, αγγλικά με ταϋλανδέζικη προφορά, με κινέζικη, απ' όλα έχει ο μπαχτσές. Να μιλήσουν τη μητρική τους με κανάν υπότιτλο, ούτε που τους πέρασε απ' το μυαλό. Αλλά ήταν και μια πίστα που ήταν όοοο,τι να 'ναι, ήταν ολόκληρη ένα glitch, και ένοιωσα πως πρέπει να το μοιραστώ αυτό:



Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε: ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΟΚΑΒΛΗΣ ΕΚΑΝΕ TESTING;;;;; Δεν είναι κάτι που σου διαφεύγει απ' τη προσοχή, δυο βήματα εμπρος κάνεις, και κολλάει!!
Καλά, καλά για πες gameplay μπας και στρώσει η δουλειά...
Μ, μ... Ανάμεικτα τα πράματα. Ας ξεκινήσω με τα καλά:

• Αρκετή δημιουργικότητα  στο level design. Εκεί που πιστεύεις ότι μια ζωή θα παίζεις το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού σε θεοσκότεινες πίστες με night vision, τσουπ! Σου πετάει ένα ψυγείο (απ' τα μεγάλα, των χασάπηδων), τίνγκα στα αέρια εξάχνωσης που το night vision είναι άχρηστο. Τι κάνεις; Το γυρνάς σε thermal vision και σου αλλάζει εντελώς την εμπειρία.
• Αδιαμφισβήτητα έχεις ποικιλία σε gadgets. Smoke grenades, sticky cams καιιιι τέτοια. Τα δύο αγαπημένα μου βέβαια ήταν το optic cable, ένα καλώδιο με καμερίτσα που το περνάς κάτω από πόρτες για να δεις αν είναι το πεδίο ελέυθερο, και το distraction camera. Το τελευταίο είναι μια καμερίτσα που κολλάει στο τοίχο και αρχίζει και σφυρίζει περίπου όπως σφυρίζαν τα λιγούρια στα 90's όποτε βλέπανε μια ωραία γκόμενα. Και μόλις προσελκύσει το θύμα, μπουφ! Εξαπολύει δηλητηριώδη αέρια και πάρτον κάτω. Keeeewl!
• Ευρηματικά εμπόδια: ευτυχώς δεν είναι όλη την ώρα "εξουδετέρωσε-ηλίθιους-φρουρούς-που-για-κάποιο-λόγο-τους-βάλαν-να-φυλάγουν-κάτι-που-δε-βλέπουν". Έχει και καλύτερες στιγμές όπως χακάρισμα turret για να κάνει αυτό τη βρώμικη δουλειά, χρήση αιχμαλώτου για να περάσεις από μηχάνημα σάρωσης ίριδας και ανάγνωση θερμικών αποτυπωμάτων σε συσκευή numpad. Γαμεί;
• Εννοείται βέβαια ότι το σημάντικότερο είναι ότι ο Sam Fisher τιμάει τους πατροπαράδοτους ελληνικούς τρόπους διασκέδασης:

Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να τα χώσεις...
Ακριβώς, έχουμε και λέμε:

• Οι πίστες είναι δύο ειδών: οι βαρετές, κι αυτές που ΣΚΟΤΩΝΕΙΙΙΙΙΙΣ! Γενικά το stealth gameplay είναι βαρετό gameplay, να πηγαίνεις σιγούλια-σιγούλια όλη την ώρα, δε μπορείς ούτε να κλάσεις γιατί σε αντιλαμβάνονται, κι αν σε αντιληφθούν τον μπούλο. ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ!!! Ευτυχώς στις υπόλοιπες πίστες βγάζεις τα απωθημένα σου.
• Έχει μεγάλο learning curve, αργείς πολύ δηλαδή για να εξοικειωθείς μαζί του, τις πρώτες 5-6 ώρες ρίχνεις γαμοσταυρίδια, δεν ενδείκνυται για ανυπόμονους. Το αποκορύφωμα φτάνει σε κάτι σημεία με εξωφρενική δυσκολία. Πάρε μάτι σκηνικό: είσαι σε έναν χώρο γεμάτο νάρκες που πρέπει να τις εντοπίζεις με θερμική όραση ενώ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ υπάρχουν 2 προβολείς και 2 snipers και έτσι και σε "πιάσουν" σε έχουν ένα χεντσούτι. Τέλειο;
• Σκατά save menu. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις ένα ήδη υπάρχον savegame και να κάνεις overwrite, αλλά πρέπει κάθε φορά να ξαναγράφεις το όνομα του παιχνιδιού (ή να βρίσκεις κάθε φορά ένα καινούριο όνομα να τα κάνεις συλλογή). Ποιός μόγγολος το σκέφτηκε αυτό;
• Σκατά ακρίβεια στο πιστόλι. Αλλού βαράς αλλού πάει η σφαίρα, απαλεψία. Αμ, το διαμέτρημα; 5 χιλιοστά; Να κυνηγήσουμε σπουργίτια πάμε;
• Ένας απ' τους λόγους που το Splinantero Cell έγινε διάσημο ήταν η καταπληκτική φιγούρα του Sam Fisher που κάνει ένα σπαγγάτο στον αέρα και σταθεροποιείται ανάμεσα σε 2 τοίχους. Guess what, δε χρειάζεται πουθενά! Από ένα σημείο και μετά ξεχνάς και οτι μπορείς να το κάνεις.
• Και το πιο σπαστικό απ' όλα: ΔΕΝ πιάνει το παλιό ινδιάνικο κόλπο με το νερό που σβήνει τα ίχνη. Είχαν την ατυχή έμπνευση να βάλουν ρυάκι και κοπρόσκυλα στην ίδια πίστα. Με μυρίζεται ο κόπρος, χαλαρά λέω εγώ, θα περάσω το ρυάκι και θα με χάσει. Το περνάω ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑΠΑΝΩ ΜΟΥ! Αϊ γαμήδια.

ΟΚ, πιστεύω πιάσαμε την εικόνα, πες τιμή και cover να τελειώνουμε.
Τιμή πάλι καλά, λόγω παλαιότητας είναι όσο μια μπύρα σε πιασοκωλέ μαγαζί. Πάρε και cover:

Το κανονικό ρε!
Καλά....